Mecánica clásica
From Wikipedia, the free encyclopedia
A mecánica clásica é unha teoría física que describe o movemento de corpos macroscópicos, os cales van desde partes dunha maquinaria a proxectiles, naves espaciais e obxectos astronómicos, como planetas, estrelas e galaxias. Se se coñece o estado presente dun destes obxectos gobernados pola mecánica clásica, pódese predicir como se moverá no futuro (determinismo) e como se moveu no pasado (reversibilidade). A mecánica clásica subdivídese nas ramas da estática, que trata con obxectos en equilibrio (obxectos que se consideran nun sistema de referencia no que están parados) e a dinámica, que trata con obxectos que non están en equilibrio (obxectos en movemento).
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2017.) |
Os comezos da mecánica clásica sitúanse no século XVII, cando Newton, Leibniz e outros empregaron conceptos físicos e idearon métodos matemáticos para describir o movemento de corpos baixo a influencia dun sistema de forzas. Adoita chamarlle mecánica newtoniana a estes primeiros estadios da mecánica clásica. Posteriormente desenvolvéronse métodos máis abstractos, que levaron a reformulacións da mecánica clásica coñecidas como mecánica lagranxiana e mecánica hamiltoniana. Estes avances, feitos principalmente no séculos XVIII e XIX, estenderon substancialmente o traballo de Newton, particularmente a través do uso que fixeron da mecánica analítica. Estas mecánicas, con algunhas modificacións, seguen usándose en todas as áreas da física moderna.
A mecánica clásica reduce o seu estudo ó dominio da experiencia diaria, quer dicir, con eventos que vemos ou palpamos cos nosos sentidos, e proporciona resultados dunha gran precisión cando se estudan obxectos non excesivamente masivos e con velocidades que non se aproximan á da luz. Aínda sendo unha aproximación, é moi útil pois é moito máis doada de comprender, moito máis sinxela de computar matematicamente e, por conseguinte, máis doada de aplicar, sendo válida dabondo para a gran maioría de casos prácticos nunha gran cantidade de sistemas. A teoría, por exemplo, describe con grande exactitude sistemas como foguetes, planetas, moléculas orgánicas, trompos, trens, e tamén a traxectoria parabólica de obxectos como un proxectil ou unha pelota de fútbol.
Cando os obxectos a examinar teñen un tamaño semellante ao do diámetro dun átomo, faise necesario introducir outro subcampo da mecánica, a mecánica cuántica. Para describir velocidades que non son pequenas comparadas coa velocidade da luz necesítase a relatividade especial. En casos onde os obxectos chegan a ser extremadamente masivos, aplícase a relatividade xeral. En sistemas de escala semellante á atómica con velocidades relativamente próximas á da luz, aplícase a teoría cuántica de campos. Porén, un certo número de fontes modernas inclúen as mecánicas relativistas na física clásica, xa que, ao seu xuízo, representan a mecánica clásica na súa forma máis desenvolvida e precisa
A mecánica clásica é amplamente compatible con outras teorías clásicas como o electromagnetismo e a termodinámica, tamén "clásicas" (estas teorías teñen tamén o seu correspondente cuántico).