Amígdala farínxea

En anatomía, a amígdala farínxea, tamén chamada tonsila farínxea (TA en latín tonsilla pharyngea) ou adenoide é unha masa de tecido linfático situada na parte posterior das fosas nasais, no teito da nasofarinxe, onde as fosas nasais se comunican coa garganta.

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Amígdala.

Amígdala farínxea
tonsilla pharyngealis
Instancia de	tipo de tecido e clase de entidade anatómica
Subclase de	Tonsila e entidade anatómica particular
Fontes e identificadores
MeSH	D000234
Terminologia Anatomica 98	A05.3.01.006
Descrito pola fonte Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Q24328097 Encyclopædia Britannica 1911 Encyclopædia Britannica/Adenoids (en) Dicionario Enciclopédico Granat Q125858300
[ Wikidata ] [ G:Commons ] [ C:Commons ]

Localización da amígdala farínxea en verde.

O agrandamento da amígdala farínxea denomínase hipertrofia adenoide, coñecida como vexetacións adenoides, que pode dificultar o paso de aire.^[1]

Estrutura

A amígdala farínxea é unha masa de tecido linfático situada na parte posterior das fosas nasais, no teito da nasaofarinxe, onde esta se comunica coa garganta. A diferenza das amígdalas palatinas, ten un epitelio pseudoestatificado.^[2] A amígdala farínxea forma parte do denominado anel de Waldeyer de tecido linfoide, que tamén comprende as amígadalas palatinas e as amígdalas linguais e as amígdalas tubáricas do oído.

Desenvolvemento

A amígdala farínxea desenvólvese a partir da infiltración subepitelial de linfocitos despois da 16ª semana de vida embrional. Despois do nacemento, empezan a agrandarse ata os 5 ou 6 anos de idade.

Función

Forma parte do sistema inmunitario e atrapa e recoñece patóxenos, como bacterias e virus. En resposta a estes microorganismos, a amígdala farínxea produce células T e células B para combater a infección, contribuíndo á síntese de inmunoglobulinas IgA, colaborando coa memoria inmunolóxica do corpo.^[3]

Agrandamento

Imaxe 3D mostrando a hipertrofia das adenoides.

Un agrandamento anormal da amígdala farínxea ou hipertrofia adenoide (vexetacións adenoides), pode chegar a ser ás veces do tamaño dunha pelota de pimpón e chegar a bloquear completamente o fluxo de aire a través das vías nasais. Cando o agrandamento non é tan grande, non bloquea o paso do aire, pero si o dificulta, facendo que sexa máis dificultoso respirar polo nariz, e contribúe ás rouquéns, pero non dificulta a respiración pola boca. Tamén pode afectar en parte á emisión da voz.

A infección das adenoides pode causar síntomas como unha excesiva produción de moco, que se pode tratar coa súa extirpación. A extirpación cirúrxica da amígdala farínxea denomínase adenoidectomía. Non obstante, pode volver a crecer nun 19% dos casos despois da súa extirpación.^[4][5]

Facies adenoide

O agrandamento das adenoides, especialmente en nenos, causa un aspecto atípico na face denominado facies adenoide,^[6] caracterizada por unha face alongada, respiración bucal, incisivos prominentes, maxilar hipoplástico, labio superior curto, nariz elevado e arco palatino alto.^[7]