Castelán chileno

O español chileno ou tamén chamado o castelán chileno, é a variante da lingua castelá falada en Chile. As principais diferenzas deste dialecto están na pronunciación, no léxico e a sintaxe.

Castelán chileno
Pronuncia:	[espaˈɲol tʃiˈleno]
Outros nomes:	Español chileno
Falado en:	Chile
Total de falantes:	17,4 millóns (2015)
Familia:	Indoeuropea  Itálica   Románica    Occidental     Galoibérica      Iberorrománica       Ibero-occidental        Castelán         Castelán chileno
Escrita:	Alfabeto latino
Status oficial
Lingua oficial de:	Chile
Códigos de lingua
ISO 639-1:	es
ISO 639-2:	spa
ISO 639-3:	spa
SIL:	SPN
Mapa
Mapa esquemático representando onde hai variacións rexionais, os tres dialectos da lingua castelá presentes na metade sur de América do Sur, segundo unha das súas teorías.[1] Alértanse as mesturas entre o castelán chileno —en marrón—, o castelán rioplatense ou arxentino —en fucsia—, e o castelán andino ou falas das altas terras —en amarelo—.
Status

Pronunciación

• Como noutros países americanos, a "s" antes de consoantes ou ao final das palabras asume o son de /h/.Exemplo: los (os) é pronunciado [loh].
• A "d" intervocálica practicamente non é pronunciada.

Vocabulario

O castelán de Chile recibiu influencias sobre todo indíxenas (como a palabra guagua = bebé) e das linguas de inmigrantes europeos, así como do inglés.

Sintaxe

En Chile, así como nos países da conca do Prata, é común o uso do pronome persoal de segunda persoa do plural vos, en lugar do estándar tú, pero dun xeito distinto ao "voseo" coñecido. Con todo, a práctica é desincentivada e evitada polos sectores máis cultos.

Exemplos

• Al aguaite: prestar atención
• A la ñoña: moi lonxe
• Al tiro: inmediatamente
• ¿Cachái?: vostede entendeu?
• Bacán: incrible
• Humita: comida chilena