Corvo grande

O corvo carnazal^[2] ou corvo grande^[3],(Corvus corax) é, con máis de 60 cm, a especie máis grande do xénero Corvus e da familia dos córvidos. É semellante ao corvo viaraz (Corvus corone) pero significativamente maior, cun peso de 1 250 g e unha envergadura de ás de 120 cm. A plumaxe é dun negro acibeche con irisacións azuis. Ten o pico negro moi robusto. Non existe un marcado dimorfismo sexual.

Corvo carnazal Corvus corax
Corvo grande no Parque Nacional Yosemite, USA
Estado de conservación
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Aves Orde: Passeriformes Familia: Corvidae Xénero: Corvus Especie: C. corax
Nome binomial
Corvus corax Linnaeus, 1758
Área de distribución do corvo grande Área de distribución do corvo grande
Subespecies
De 8 a 11, segundo os autores

En voo chama a atención polo seu longo pescozo e pola súa cauda cuneiforme. O seu canto é característico e coñecido como corveo ou corvear. Non obstante é capaz de imitar sons doutros paxaros e mesmo doutros animais, chegando ata pronunciar palabras soltas.

Hábitat e cría

O corvo atópase nunha extensa zona de distribución no hemisferio norte terrestre, dende o norte de África, a través de toda Europa, Asia e América do Norte e Central. Prefiren os montes abertos de fronda e coníferas, montañas, estepas, cantís e mesmo a tundra ártica. É unha especie bastante adaptable e tamén pode atoparse en pobos rurais e mesmo nos suburbios das cidades.

Choca os seus ovos (3-6) durante unhas tres semanas entre febreiro e maio. Os seus niños atópanse entre as cornixas de rochas ou penedos ou en árbores, e acostuman estar feitos de poliñas e lama.

O corvo grande é omnívoro. Aliméntase de vermes, pequenos vertebrados, sementes, millo, froitos, carniza e lixo orgánico.

O corvo na cultura popular galega

Ver un corvo no camiño ou nas proximidades da casa é agoiro de morte próxima, por ser negro, por comer carniza e polo seu berro agudo e característico. Por iso, cando se vexa hai que dicirlle: "Corvo agoireiro, vaite lixeiro, que nesta porta non hai carne morta". Segundo Xosé Ramón Mariño Ferro, esta crenza xa fora recollida por Plinio.

Corvo agoreiro, vaite lixeiro, que nesta porta non hai carne morta. —Popular.[4]

Refraneiro

• Corvo que estás no bico da pena, o que ouves por outro por tí o espera.
• Corvos en bandada, ou sombra ou preada.
• Corvos veñen, preada hai.
• Cría corvos e sacaranche os ollos.
• De mal corvo, mal ovo.
• Díxolle o corvo á pega: bótate alá, que eres negra.
• Nace o corvo na peneda e tíra sempre a ela.
• Non pode se-lo corvo máis negro que as aas.
• Sempre o corvo vai a onde preada hai.
• Tal o corvo, tal o ovo.
• Un corvo a outro non lle tira os ollos.

Cantigueiro

• Din que a raíña está preñada,/ que ten a barriga dura,/ ¡vai traer para Maio/ un corvo e mais unha rula!

Galería

• 
  Corvo grande emitindo a súa voz.
• 
  Corvo grande.
• 
  Corvos da Torre de Londres.
• 
  Ovos do corvo grande.