Ecolocación

A ecolocación,^[1] ou ecolocalización,^[1] ás veces denominada impropiamente biosonar,^[2] é un método de percepción sensorial que teñen algúns animais de coñeceren o seu contorno e que consiste na emisión de sons e a recepción e interpretación do eco que os obxectos ao seu arredor producen.^[1]

Proceso de ecolocación nun golfiño: os sons xerados polo golfiño en verde; os sons que delatan a posición do peixe en vermello.

O termo foi creado en 1938 por Donald Griffin, que foi o primeiro en demostrar concluentemente a existencia da ecolocación nos morcegos.^[3]

Etimoloxía

O termo ecolocación está fomado polo elemento de composición de palabras (pfrefixo) eco-, derivado do latín echo, e este do grego antigo ἠχώ ēchṓ, "eco", e da palabra latina locatĭo, -ōnis, "disposición".^[4][5]

Pola súa parte, ecolocalización formouse con eco- e localización.

A ecolocación nalgúns animais

Algúns animais emiten sons na súa contorna e interpretan os ecos que xeran os obxectos ao seu ao redor. A ecolocación posúena varios mamíferos: morcegos (aínda que non toda a orde dos quirópteros a emprega), e cetáceos, como os golfiños e o cachalote.

Hai dúas clases de aves que utilizan este sistema para navegar en covas sen visibilidade, o Steatornis caripensis e os membros da familia dos apódidos, en especial as salanganas do xénero Aerodramus, da tribo dos colocaliinos.

Recentemente comprobouse que os humanos tamén posúen esta capacidade, aínda que moito menos desenvolvida.^[6]