Explorer 50

Explorer 50, tamén coñecido como IMP-J ou IMP-8 (acrónimo de Interplanetary Monitoring Platform J ou 8), foi un satélite artificial da NASA lanzado o 26 de outubro de 1973 mediante un foguete Delta 1604 desde o Centro Espacial de Cabo Cañaveral.^[2][5][6][7]

Explorer 50 / IMP-J / IMP-8
Explorer 50 sendo revisado antes do lanzamento.
Tipo	Científico
Organización	NASA
Data de lanzamento	26 de outubro de 1973, 2:26 GMT[1][2][3][4]
Foguete portador	Delta 1604[2][5]
Sitio de lanzamento	Centro Espacial de Cabo Cañaveral[2][6]
Obxectivo da misión	Estudo do medio interplanetario.[2][6]
NSSDC ID	1973-078A
Masa	371,0 kg[5]
Dimensións	Poliedro de 16 caras, altura de 157,4 cm e diámetro de 135,6 cm.
Potencia	150 vatios[2]
v c e

Características

Explorer 50 foi o último da serie de satélites IMP. A súa misión foi estudar o plasma interplanetario, as partículas enerxéticas cargadas e os campos magnéticos interplanetarios. A nave tiña forma de poliedro de 16 caras, cunha altura de 157,4 cm e un diámetro de 135,6 cm. A nave estabilizábazase mediante xiro, a 23 r.p.m., co eixo de xiro perpendicular ó plano da eclíptica. A alimentación eléctrica era proporcionada por células solares que recubrían a superficie do satélite e que alimentaban unha serie de baterías, producindo ata 150 vatios de potencia. O satélite transmitía datos a unha velocidade de 1600 bps.^[2][5][6]

Explorer 50 foi inxectado nunha órbita inicial de 288.857 km de apoxeo e 141.184 km de perixeo, cunha inclinación orbital de 28,7 graos e un período de 17.279,1 minutos. Foi o satélite da serie IMP máis lonxevo, devolvendo datos ata o 7 de outubro de 2006.^[1][3][6]