Xoán de Cangas

Xoán de Cangas^[1] ou Johan de Cangas, nado no século XIII, foi un trobador galego activo no último cuarto do XIII e comezos do XIV, procedente da Península do Morrazo.

Xoán de Cangas

Na illa de San Simón, cantada polo poeta Mendinho, encóntrase unha estatua dedicada aos tres poetas da ría de Vigo: Martín Codax, Mendinho e Johan de Cangas.
Biografía
Nacemento	século XIII Morrazo, Pontevedra
Morte	século XIV Morrazo
Actividade
Ocupación	trobador, poeta
Xénero artístico	cantigas de amigo
Obra
Obras destacables Amigo, se mi gran ben queredes
Premios
(1998)  Día das Letras Galegas

Foi homenaxeado no Día das Letras Galegas de 1998 xunto a Martín Codax e Mendinho.

Cantigas

Recollidas no Cancioneiro da Biblioteca Nacional (B) de Lisboa —ou Cancioneiro Colocci-Brancuti— e no Cancioneiro da Biblioteca Vaticana (V), consérvanse unicamente tres cantigas de amigo da súa autoría.^[2]

Do subxénero de romaría, sobre a capela de San Mamede, situado en Beluso,^[3] Bueu, as súas composicións teñen como elemento importante o mar. Empregaba mozas namoradas como voz poética.

Cancioneiro da Biblioteca Nacional ou Cancioneiro Colocci-Brancuti: B 1267, B 1268 e B 1269.

Em Sam Momed', u sabedesB 1267V 873	Fui eu, madr', a Sam Momed', u me cuidei B 1268V 874	Amigo, se mi gram bem queredesB 1269V 875
Em Sam Momed', u sabedes que viste'lo meu amigo (hoj'houvera seer migo!), mia madre, fé que devedes, leixedes-mi-o ir veer.    O que vistes esse dia andar por mi mui coitado chegou-m'ora seu mandado; madre, por Santa Maria, leixedes-mi-o ir veer.    Pois el foi d'atal ventura que sofreu tam muito mal por mi e rem nom lhi val, mia madre, e por mesura leixedes-mi-o ir veer,    Eu serei por el coitada pois el é por mi coitado; se de Deus hajades grado, madre bem aventurada, leixedes-mi-o ir veer.	Fui eu, madr', a Sam Momed', u me cuidei que veess'o meu amig', e nom foi i; por mui fremosa, que triste m'en parti! e dix'eu como vos agora direi: - Pois i nom vem, sei ũa rem: por mi se perdeu, que nunca lhi fiz bem.    Quand'eu a Sam Momede fui e nom vi meu amigo, com que quisera falar a mui gram sabor, nas ribeiras do mar, sospirei no coraçom e dix'assi: - Pois i nom vem, sei ũa rem: por mi se perdeu, que nunca lhi fiz bem.    Depois que fiz na ermida oraçom e nom vi o que mi queria gram bem, com gram pesar filhou-xi-me gram tristem e dix'eu log[o]assi esta razom: - Pois i nom vem, sei ũa rem: por mi se perdeu, que nunca lhi fiz bem.	Amigo, se mi gran ben queredes, id’ a San Momed’ e veer m’ edes; oje non mi mençades, amigo! Pois mh aqui ren non podedes dizer, id’ u ajades comigo lezer; oje non mi mençades, amigo! Serei vosc' en San Momede do mar na ermida, se mho Deus aguisar; oje nom mi meçades, amigo!
Cancioneiro da Vaticana - V 873.	Cancioneiro da Vaticana - V 874.	Cancioneiro da Vaticana - V 875.