Joseph Marie Jacquard
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Joseph Marie Charles alcumado Jacquard ([ʒakaʁ]), nado en Lión o 7 de xullo de 1752 e finado en Oullins o 7 de agosto de 1834, foi un mercador e tecelán francés. Desempeñou unha función importante no desenvolvemento dos primeiros teares programables (o "tear de Jacquard"), o cal á súa vez tivo un lugar fundamental no desenvolvemento das máquinas programables, como unha versión temperá do compilador dixital que empregou IBM para desenvolver o computador moderno.
Remove ads
Traxectoria
O apelido familiar de Joseph Marie Charles era "Jacquard". Na xeración do seu avó, varias ramas da familia Charles viviran en Couzon-Au-Mont d'Or, suburbio na parte norte de Lión, ao longo do río Saône. Para distinguir as varias ramas, a comunidade deulles alcumes; a rama de Joseph foi chamada “Jacquard” Charles. Así, o avó de Joseph era Bartholomew Charles dit [chamado] Jacquard.[1][2]
Joseph Marie Charles dit Jacquard naceu nunha familia católica conservadora en Lión o 7 de xullo de 1752. Era un dos nove nenos de Jean Charles dit Jacquard, un mestre tecelán, e a súa muller, Antoinette Rive. Con todo, Joseph e a súa irmá Clemenceau (nada o 7 de novembro de 1747) foron os únicos que chegaron á idade adulta. A pesar de que o seu pai era un home con propiedades, Joseph non recibiu educación formal e foi analfabeto ata os trece anos. Finalmente ensinoulle o seu cuñado, Jean-Marie Barrett, quen tiña un negocio de impresión e venda de libros. Barrett tamén presentou a Joseph a eruditos e sociedades.[3] Joseph inicialmente axudou o seu pai a manexar o seu tear, mais o traballo resultou demasiado arduo, así que Jacquard foi colocado primeiro cun encadernador e logo cun fabricante de tipos de imprenta.[4]
A súa nai faleceu en 1762, e cando o seu pai morreu en 1772, Joseph herdou a casa do seu pai, o tear e o obradoiro, así como unha viña e unha canteira en Couzon-au-Mont d'Or. Joseph aventurouse entón no negocio inmobiliario. En 1778, listou as súas ocupacións como mestre tecelán e mercador de seda. A ocupación de Jacquard nese tempo é problemática porque por 1780 a maioría de tecedores de seda non traballaban independentemente, senón que traballaban por soldos a partir dos mercadores de seda, e Jacquard non estaba rexistrado como vendedor de seda en Lión.[5]
Hai algunha confusión sobre os traballos temperáns de Jacquard. O economista británico John Bowring coñeceu a Jacquard, que lle dixo que por un tempo fora fabricante de chapeus de palla.[6] Eymard afirmou que antes de converterse en tecelán de seda, Jacquard fora fabricante de tipos de imprenta, soldado, branqueador (blanchisseur) de chapeus e fabricante de cal para morteiro.[7] Barlow afirma que antes de casar, Jacquard traballaba para un encadernador e un coiteleiro. Despois de casar, Jacquard probou a fabricación de coitelos, de tipos de imprenta e o tecido.[8] Con todo, Barlow non cita as fontes para esa información.
O 26 de xullo de 1778, Joseph casou con Claudine Boichon. Era unha viúva de clase media de Lión que posuía propiedades e tivo un dote substancial. Con todo, Joseph pronto caeu profundamente en débedas e foi levado aos tribunais. Barlow afirma que despois de que o pai de Jacquard morrese, este iniciou un negocio de teas, mais fracasou e perdeu toda a súa riqueza. Non obstante, tampouco cita fonte ningunha para apoiar a súa reclamación. Para resolver as súas débedas, viuse obrigado a vender a súa herdanza e apropiouse do dote da súa esposa.Esta conservou unha casa en Oullins (no lado do sur de Lión, ao longo do Ródano), onde residiu a parella. O 19 de abril de 1779, o matrimonio tivo o seu único fillo, Jean Marie. Charles Ballot expuxo que despois de que a rebelión de Lión de 1793 fose suprimida, Joseph e o seu fillo fuxiron da cidade para unirse ao exército revolucionario. Loitaron xuntos na campaña do Rin de 1795, servindo no batallón do Rhône-et-Loire co xeneral Jean-Charles Pichegru. O fillo de Joseph morreu nas aforas de Heidelberg. Porén, Ballot repite rumores e era un historiador descoidado. Por exemplo, expuxo que a esposa de Jacquard, Claudette Boichon, era a filla de Antoine-Hélon Boichon, un mestre fabricante de espadas, mais Claudette era unha viúva que estivera casado a Mr. Boichon antes de casar con Jacquard.[9]
Por 1800, Joseph empezou a inventar varios dispositivos. Inventou un tear de pedais en 1800, un tear para fabricar redes de pescar en 1803, e dende 1804, o "tear de Jacquard", que tecía automaticamente patróns de seda. Con todo, estas invencións temperás non funcionaron ben e foron fracasos.
En 1801, Jacquard exhibiu a súa invención na Exposición dos produtos da industria francesa en París, onde se lle outorgou unha medalla de bronce.[10] En 1803 foi chamado a París e uniuse ao Conservatoire des Artes et Metiers. Un tear de Jacques de Vaucanson exhibido alí suxeriulle varias melloras no seu, que foi gradualmente perfeccionado ao seu estado final. O tear foi declarado propiedade pública en 1805, e Jacquard foi premiado cunha pensión e unha regalía por cada máquina. A pesar de que a súa invención recibiu oposición feroz polos fabricantes de seda, quen temeron que a súa introdución, debido ao aforro de traballo, lles privaría do seu modo de vida, as súas vantaxes aseguraron a súa adopción xeral, e contra 1812 había 11000 teares de Jacquard en uso en Francia. Esta reclamación foi desafiada: inicialmente vendéronse poucos teares de Jacquard debido a problemas co mecanismo de tarxetas perforadas. Só despois de 1815, unha vez que Jean Antoine Breton solucionou os problemas co mecanismo das tarxetas, fixeron aumentar as vendas do tear.[11][12][13]
Jacquard faleceu en Oullins (Ródano) o 7 de agosto de 1834.[14] Seis anos máis tarde, erixiuse unha estatua na súa honra en Lión, no lugar onde o seu tear de exhibición foi destruído en 1801.
Remove ads
A máquina de Jacquard
O tear de Jacquard é un tear mecánico que emprega cartóns con buracos, cada un correspondente a unha fila do deseño. As filas múltiples de buracos fúranse nos cartóns e os moitos cartóns que compoñen o deseño do téxtil enfíanse xuntos en orde. Baséase en invencións anteriores dos franceses Basile Bouchon (1725), Jean-Baptiste Falcon (1728) e Jacques Vaucanson (1740).[15]
Para entender o tear de Jacquard precísanse algúns coñecementos básico de tecido. Os fíos paralelos (a urdidoira) é esticado a través dun marco rectangular (o tear). Para unha tea sinxela, levántase cada febra de fío. Outro fío (a trama) pásase entón (nun ángulo recto co fío) polo espazo entre os fíos máis baixos e os superiores. Entón báixase a trama levantada, e o novo fío pásase na dirección oposta. Con centos destes ciclos, a tea créase gradualmente.
A imaxe máis famosa na historia temperá da informática[16]
Este retrato de Jacquard foi tecido en seda nun tear de Jacquard e requiriu 24000 tarxetas para a súa creación (1839). Producíase só baixo pedido. Un destes retratos, posesión de Charles Babbage,inspirouno para utilizar tarxetas perforadas no seu motor analítico.[17][18] Colección do Museo de Ciencia en Londres, Inglaterra.Levantando diferentes (non só alternando) fíos e empregando fíos na trama de diferente textura, cor, deseño pode variarse o padrón para crear tecidos diferentes. Os padróns elaborados dos tecidos a man son un procedemento lento e complicado e ás veces suxeito a erro. O tear de Jacquard pretendía automatizar este proceso.
Jacquard non foi o primeiro que tentou automatizar o proceso de tecido. En 1725 Basile Bouchon inventou un artefacto que empregaba unha faixa larga de papel perforado para seleccionar os fíos que se levantarían durante o tecido.[19] Especificamente, a innovación de Bouchon implicou unha fila de ganchos. A parte torcida de cada gancho agarraba unha corda que podía levantar un dos fíos, mentres que a porción recta de cada gancho pulsado contra o papel perforado, que cubría un cilindro furado. Cando o gancho se pulsaba contra o papel sólido, empuxando o cilindro adiante levantaba o correspondente fío; mentres que cando o gancho atopaba un buraco no papel, empuxando o cilindro cara a adiante deixaba o gancho para escorregar dentro do cilindro e o fío correspondente non se levantaba. O tear de Bouchon fracasou porque podía manexar só un número pequeno de febras.[20][21]
Contra 1737, un mestre tecelán de seda de Lión, Jean Falcon, aumentou o número de fíos que o tear podería manexar automaticamente. Desenvolveu un accesorio para teares en que faixa de papel de Bouchon era substituída por unha cadea de tarxetas perforadas, o que podería desviar filas múltiples de ganchos simultaneamente. Como Bouchon, Falcon empregou un “cilindro” (de feito, un tubo perforado de catro caras) para aguantar cada tarxeta no seu sitio mentres era pulsado contra as filas dos ganchos.[22] O seu tear tivo un éxito modesto; sobre 40 deles vendéranse contra 1762.[23]
En 1741, Jacques de Vaucanson, un inventor francés que deseñaba e construía xoguetes mecánicos automatizados, foi nomeado inspector de fábricas de seda.[24] Entre 1747 e 1750, tentou automatizar o mecanismo de Bouchon.[25] No seu mecanismo, os ganchos que levantaban as febras eran seleccionados por agullas ou alfinetes longos, que pulsados contra unha folla de papel furado se enganchaban arredor dun cilindro perforado. Especificamente, cada gancho pasaba nun ángulo correcto polo ollo dunha agulla. Cando o cilindro se pulsaba contra a matriz de agullas, algunhas destas movíanse cara a adiante inclinando os ganchos correspondentes. Os ganchos que se inclinaban non se levantaban, así que os fíos enganchados por eles ficaban no sitio; con todo, os ganchos que non se inclinaban levantábanse, e as febras enganchadas tamén se levantaban. Colocando o seu mecanismo por riba do tear, Vaucanson eliminaba o complicado sistema de pesos e cordóns que adoitaban empregarse durante o tecido. Vaucanson tamén engadiu un trinquete para avanzar o papel cada vez que o cilindro se empuxaba contra a fila de ganchos.[26][27][28][29] Con todo, o tear de Vaucanson non tivo éxito, probablemente porque, igual que o mecanismo de Bouchon, non podía controlar suficientes febras para facer patróns suficientemente elaborados e así xustificar o custo do mecanismo.
Para estimular a industria téxtil francesa, que competía coa industrializada de Gran Bretaña, Napoleón Bonaparte fixo grandes encargos de seda de Lión, comezando en 1802. En 1804, a petición do mercador de seda de Lión Gabriel Detilleu, Jacquard estudou o tear de Vaucanson, que estaba almacenado no Conservatorio des Artes et Métiers en París.[30] Contra 1805 Jacquard eliminara a faixa de papel do mecanismo de Vaucanson e volvera utilizar a cadea de Falcon de tarxetas perforadas.[31]
O potencial do tear de Jacquard foi recoñecido inmediatamente.O 12 de abril de 1805, o emperador Napoleón e a emperatriz Xosefina visitaron Lión e viron o novo tear. O 15 de abril de 1805, o emperador concedeu a patente do tear á cidade de Lión. A cambio, Jacquard recibiu unha pensión vitalicia de 3000 francos; ademais, recibiu unha regalía de 50 francos por cada tear que se comprase e empregase durante o período de 1805 a 1811.
Remove ads
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads