Linguas iranias orientais setentrionais

O grupo oriental setentrional ten só tres membros activos en dúas áreas bastamente separadas, a lingua iagnobí en Tadjiikistán (descendente do sogdiano) e a lingua oseta no Cáucaso en Iristán do norte (Rusia) e do sur (Xeorxia) (tamén coñecido e chamado Osetia), (descendente dos escito-sármatas). Estes son restos dun vasto contínuum etnolingüístico que percorría a maioría das estepas de Asia Central no milenio I a.C. A mesma lingua avéstica, o máis antigo testemuño da rama irania, é un membro deste grupo. Coa presenza grega en Asia Central, algunhas da maioría destas linguas orientas deixaron testemuña no seu período iranio medio, mentres que dende o oeste de Cazaquistán (ou Cazaquia) a través da estepa Póntica ata Ucraína case ningunha testemuña do extenso contínuum escito-sármata sobreviviu.

• Avesta, aproximadamente 1300 - s. VII (clasificación incerta).
• Bactrio, aproximadamente século IV - século IX.
• Cuaresmio aproximadamente século IV - século XIII.
• Sogdiano, aproximadamente século IV.
  • Iagnobí.
• Escita.
  • oriental (escita-khotanés).
    • Khotanés, aproximadamente século V - século X.
    • Tumxuqués (anteriormente denominada maralbaxí), século VII.
  • occidental (escita-sármata), aproximadamente século VIII.
    • oseto antigo
      • Digorés
      • Iriano (Ironau para os seus falantes, ou oseto moderno)
      • Xásico.