Orbiting Astronomical Observatory

Orbiting Astronomical Observatory ou OAO foi unha serie de observatorios espaciais dos Estados Unidos.^[1]

OAO-3 antes do lanzamento.

Características

Os satélites OAO foron os primeiros observatorios astronomómicos ópticos dos Estados Unidos. Lanzáronse catro entre 1966 e 1972, cun deles sen chegar a órbita por problemas co seu foguete lanzador. A experiencia obtida cos satélites OAO levou máis tarde a desenvolver o telescopio Hubble.^[1]

OAO 1

OAO 1 foi lanzado o 8 de abril de 1966 a bordo dun Atlas SLV-3B Agena D. Cunha masa de 1774 kg, estaba alimentado por paneis solares e deseñado para facer observacións de precisión sobre as características de emisión e absorción de planetas, nebulosas e do medio interplanetario e interestelar na rexión visible e de raios gamma. O observatorio funcionou durante os sete primeiros minutos tras ser posto en órbita. Un curtocircuíto masivo avariou o sistema eléctrico, co que tras 20 órbitas a misión foi declarada fallada.^[2]

OAO 2 (Stargazer)

OAO 2, nomeado tamén como Stargazer, foi lanzado o 7 de decembro de 1968 a bordo dun Atlas SLV-3C Centaur D. Tiña forma de octaedro, unha masa de 2012 kg, usaba paneis solares e levaba dos conxuntos de experimentos a bordo: o Wisconsin experiment package (WEP), consistente en varios fotómetros para diferentes lonxitudes de onda, e o Celescope, consistente en catro cámaras Schwarzschild independentes.^[3]

OAO B (Goddard)

OAO B foi nomeado Goddard en honor a Robert Goddard, un pioneiro da astronáutica. Foi lanzado o 30 de novembro de 1970 mediante un Atlas SLV-3C Centaur D pero a cofia da última etapa non se separou, deixando o observatorio inutilizado.^[4]

OAO 3 (Copernicus)

OAO 3 foi nomeado Copernicus e lanzado o 21 de agosto de 1972 mediante un Atlas SLV-3C Centaur D. Tratábase dun telescopio para o ultravioleta xunto con tres telescopios de raios X. O observatorio tiña forma octogonal, cun diámetro interno de 1,21 m, unha lonxitude de 4,9 m e alimentado por paneis solares. O observatorio deixou de funcionar en febreiro de 1981, tras nove anos e medio de misión.^[5]

Historial de lanzamentos

Misión[1][2][3][4][5]	Data de lanzamento[1][2][3][4][5]	Foguete lanzador[1][2][3][4][5]	Notas[1][2][3][4][5]
OAO 1	8 de abril de 1966	Atlas SLV-3B Agena D	Éxito
OAO 2	7 de decembro de 1968	Atlas SLV-3C Centaur D	Éxito
OAO B	30 de novembro de 1970	Atlas SLV-3C Centaur D	Éxito
OAO 3	21 de agosto de 1972	Atlas SLV-3C Centaur D	Éxito