Pappus de Alexandría

Pappus de Alexandría^[1][2] (en grego Πάππος ὁ Ἀλεξανδρεύς, transl. Páppos hò Alexandreýs) nado en Alexandría, Exipto, foi un exipcio helenizado e un dos máis importantes matemáticos helenísticos da antigüidade. Foi un importante xeómetra, pescudador e autor de moitos textos sobre científicos da antiga civilización grega, entre eles a súa principal obra, Synagoge (320 d. C.) ou Colección Matemática, un tratado en grego composto por oito libros dos cales o primeiro e parte do segundo se extraviaron, onde se encontran relatos, novas probas e temas suplementarios para varias proposicións de Arquímedes, Euclides, Apolonio e Tolomeo, entre outros, sobre superficies de revolución, planos, sólidos e lineares.

Pappus de Alexandría

Biografía
Nacemento	(grc) Πάππος c. 290 Alexandría (Imperio Romano)
Morte	c. 350 (59/60 anos)
Actividade
Ocupación	matemático, astrónomo
Período de actividade	século III - século IV
Obra
Obras destacables Pappus' area theorem (en) Corrente de Pappus (pt) Pappus configuration (en) Teorema de Pappus (pt) Grafo de Pappus (pt)
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Enciclopedia de Otto Biblioteca dixital BEIC

Mathematicae Collectiones de Pappus (edición de 1589).

Descubriu varios teoremas precursores da xeometría proxectiva, pescudou o chamado problema de Dido ou isoperimétrico e demostrou que, de entre as formas que as abellas poderían empregar para facer seus favos, a adoptada é a que máis economiza cera. 

As súas conclusións foron o punto de partida para a invención da xeometría analítica por Descartes, trece séculos despois. Xunto con Diofanto, foron os dous principais matemáticos da chamada Idade de Prata da Universidade de Alexandría (250-350). Tamén escribiu sobre música e hidrostática e morreu nalgún lugar de Grecia.