Paracelso

Theophrastus Phillippus Aureolus Bombastus von Hohenheim,^[1] ou Theophrastus Bombast von Hohenheim,^[2][3] nado en Zürich (Einsiedeln) o 10 de novembro de 1493 e finado en Salzburgo o 24 de setembro de 1541,^[4] foi un alquimista, médico e astrólogo suízo, coñecido como Paracelso ou Teofrasto Paracelso.

Paracelso

Biografía
Nacemento	(de) Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim 10 de novembro de 1493 Egg (Antiga Confederación Suíza)
Morte	24 de setembro de 1541 (47 anos) Salzburgo (Sacro Imperio Romano Xermánico)
Lugar de sepultura	Tomb of Paracelsus (en) , St. Sebastian's Cemetery (en)
Town doctor (en)
1527 –
Catedrático
Datos persoais
Relixión	Cristianismo
Educación	Universidade de Viena (1509–) Universidade de Ferrara (pt)
Actividade
Campo de traballo	Medicina, alquimia e astroloxía
Ocupación	médico escritor, filósofo, naturalista, médico, químico, astrónomo, farmacéutico, astrólogo, escritor
Empregador	Universidade de Basilea
Alumnos	Lorenz Lutz (pt)
Pseudónimo literario	Paracelsus
Familia
Pais	Wilhelm Bombast von Hohenheim   e NN
Descrito pola fonte	Enciclopedia de Otto Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Críase que lograra a transmutación do chumbo en ouro mediante procedementos alquimistas. Amais, deulle ao zinc o seu nome, chamándoo zincum.^[5] Escolleu para si mesmo o nome Paracelso (Paracelsus en latín), que significa "superior a Celso", en referencia a Aulo Cornelio Celso, médico romano do século I.

Traxectoria

Memorial de Paracelso no parque que leva o seu nome, en Einsiedeln (Suíza)

Monumento a Paracelso en Beratzhausen, Baviera

Gravado dunha salamántiga segundo Paracelso

Naceu e foi criado en Einsiedeln (Zürich), fillo do médico e alquimista suabo Wilhelm Bombast von Hohenheim e de nai suíza. Na súa xuventude traballou nas minas como analista. Comezou os seus estudos aos 16 anos na universidade de Basilea, proseguiunos en Viena e doutorouse na universidade de Ferrara.

Paracelso estaba en contra da idea que entón tiñan os médicos de que a cirurxía era unha actividade marxinal relegada aos barbeiros.

As súas investigacións foron sobre todo no campo da mineraloxía. Realizou varias viaxes en busca do coñecemento da alquimia. Fabricou remedios e medicamentos coa axuda dos minerais para destinalos á loita do corpo contra a enfermidade.

Outra achega á medicina moderna foi a introdución do termo sinovial; de aí o líquido sinovial, que lubrifica as articulacións.

Ademais, estudou e descubriu as características de moitas enfermidades, como a sífilis e o bocio. Para combatelas serviuse do xofre e do mercurio.

Disque Paracelso foi un precursor da homeopatía, pois aseguraba que "o parello cura o parello" e nesa teoría fundamentaba a fabricación das súas medicinas.

A orde cósmica era o que lle interesaba a Paracelso en primeira instancia, e achouna na tradición astrolóxica. A doutrina do Astrum in corpore é a súa idea capital. Fiel á concepción do ser humano como microcosmos, puxo o firmamento no corpo deste e designouno como Astrum ou Sydus (en galego, astro ou constelación). Foi para el un ceo endosomático en que o curso estelar non coincide co do ceo astronómico, senón coa constelación individual que comeza co "ascendente" ou horóscopo.

Atribúeselle a paternidade do termo espaxiria.

Un dos principios de Paracelso foi: "unicamente un home virtuoso pode ser bo médico". Para el a medicina tiña catro piares:

• A astronomía
• As ciencias naturais
• A química
• O amor

Introduciu o uso do láudano.

O seu principal libro foi A gran cirurxía (Die Grosse Wundartzney).

Malia gañar bastantes inimigos e ter fama de mago, contribuíu en gran maneira a que a medicina seguise un camiño máis científico e se afastase das teorías da escolástica.

Tamén achegou datos alquímicos. A Paracelso atribuíselle a idea de que os catro elementos (terra, lume, aire e auga) pertencían a criaturas fantásticas que xa existían antes do mundo. Así pois, a terra pertencería aos gnomos, a auga ás nereidas (ninfas acuáticas), o aire aos silfos (espíritos do vento) e o lume ás salamántigas (fadas de lume).

Igualmente, Paracelso aceptou os temperamentos galénicos e asociounos aos catro sabores fundamentais.

Esta asociación tivo tal difusión na súa época que aínda hoxe na linguaxe coloquial nos referimos a un carácter doce (tranquilo, flegmático), amargo (colérico), salgado (sanguíneo) e ácido (melancólico).