Galiña de auga común

A galiña de auga común^[2] (Gallinula chloropus (Linné, 1758))^[3], tamén chamada galiñola,^[4] galiña de auga, galiña de río, pita de auga ou pita de río,^[5] é unha especie de ave gruiforme da familia Rallidae que habita en Eurasia e África. Non se debe confundir coa especie: Porzana pusilla.

Galiña de auga común
Gallinula chloropus chloropus
Estado de conservación
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Aves Orde: Gruiformes Familia: Rallidae Xénero: Gallinula Especie: G. chloropus
Nome binomial
Gallinula chloropus (Linné, 1758)

G. chloropus

Gallinula chloropus

Descrición

A galiña de auga común mide aproximadamente 37 cm de longo. Presenta un escudo facial vermello, faixas brancas nos flancos, plumaxe negra e patas amarelas. Os individuos inmaturos son de cor castaña escura co abdome máis claro, sen o escudo facial vermello.

Aliméntase dunha gran variedade de material vexetal, alén de pequenos animais acuáticos. Frecuenta lagos, lagoas, canles, pantanos e tamén lagunas salobres. É ave migratoria, marchando para o norte durante o inverno austral.

O niño é unha cesta cuberta construída no chan entre vexetación densa. A femia deposita entre 8 e 12 ovos. Pode haber unha segunda niñada no ano, composta entre 5 e 8 ovos. A incubación dura aproximadamente tres semanas e realízana ambos pais.

Distribución

Amplamente distribuída no mundo, existen aproximadamente 12 subespecies, ademais de dous representantes do Plioceno Superior de América do Norte:

• G. c. chloropus (Linnaeus, 1758): do nordés de Europa ao norte de África e para o leste até a Siberia Central e das rexións húmidas do sur de Asia até o Xapón e Malaisia Central; tamén encontrada en Sri Lanka e Illas Canarias, Azores, Cabo Verde e Illa da Madeira.
• G. c. galeata (Lichtenstein, 1818), actualmente considerada unha especie distinta, G. galeata^[6]: de Trinidad e Tobago, Güianas ao sur do Brasil, norte da Arxentina e o Uruguai. Alcanza o arquipélago de Tristão da Cunha, auxiliada polos ventos de oeste.
• G. c. orientalis (Horsfield, 1821): Seychelles, Illas Andaman e sur de Malaisia até a Indonesia, Filipinas e Palau.
• G. c. meridionalis (C. L. Brehm, 1831): África subsahariana e Santa Helena.
• G. c. pyrrhorrhoa (A. Newton, 1861): Madagascar, Illas Reunión, Illas Mauricio e Illas Comores.
• G. c. garmani (Allen, 1876): Andes, do Perú ao nordés da Arxentina.
• G. c. sandvicensis (Streets, 1877): endémica do Hawai.
• G. c. cerceris (Bangs, 1910): Antillas, agás Trinidad e Barbados, e sur da Florida.
• G. c. cachinnans (Bangs, 1915): do sueste do Canadá ao oeste do Panamá. Presente tamén nas Illas Galápagos e Bermudas.

Exemplares inmaturos.

• G. c. pauxilla (Bangs, 1915): das planicies do leste do Panamá ao nordeste do Perú.
• G. c. guami (Hartert, 1917): endémica do nordés das Illas Marianas.
• G. c. barbadensis (Bond, 1954): endémica de Barbados.