Terminación nerviosa libre

Unha terminación nerviosa libre (TNL) ou terminación nerviosa núa, é unha fibra nerviosa aferente non especializada que envía os seus sinais a unha neurona sensorial. Aferente neste caso significa que leva información desde a periferia do corpo cara ao cerebro. Estas terminacións funcionan como nociceptores cutáneos e os vertebrados úsanas esencialmente para detectar estímulos nocivos que adoitan orixinar unha sensación de dor.

Iustración da pel na que se ven terminacións nerviosas libres (en latín terminatio neuralis libera).

Estrutura

As teminacións nerviosas libres non están encapsuladas e non teñen estruturas sensoriais complexas. Son o tipo máis común de terminación nerviosa e atópanse principalmente na pel. Penetran a derma e acaban no estrato granuloso. As TNL infíltranse nas capas medias da derma e folículos pilosos que hai arredor.

Tipos

As terminacións nerviosas libres teñen diferentes velocidades de adaptación, modalidades de estímulo e tipos de fibras.

Velocidade de adaptación

Os diferentes tipos de TNL poden ser de adaptación rápida, de adaptación intermedia ou de adaptación lenta. As fibras A delta de tipo II son de adaptación rápida, mentres que as fibras A delta de tipo I e as C son de adaptación lenta.^[1][2]

Modalidade

As terminacións nerviosas libres poden detectar a temperatura, estímulos mecánicos (tacto, presión, estiramento) ou de perigo (nocicepción). Así, as diferentes terminacións nerviosas libres funcionan como termorreceptores, mecanorreceptores cutáneos e nociceptores. Noutras palabras, expresan polimodalidade.

Tipos de fibras

A maioría das fibras Aδ (grupo III) e fibra C (grupo IV) finalizan como terminacións nerviosas libres.

Clasificación

O termo "terminacións nerviosas libres" data da década de 1890, e caracterizáronse orixinalmente pola ausencia doutras estruturas celulares nos seus terminais. As observacións que levaron a esta caracterización estaban limitadas pola resolución relativamente baixa dos microscopios ópticos. Os avances en imaxes non-ópticas, como en microscopia electrónica, permitiron un exame a maior resolución das terminacións nerviosas libres, que posibilitou o descubrimento de que na maioría dos casos son feixes de axóns rodeados por feixes de Remak en vez de non estar verdadeiramente encapsuladas. Eses descubrimentos levaron a propoñer unha terminoloxía máis axeitada como "terminacións nerviosas libres" ou "terminacións nerviosas aferentes non-corpusculares".^[3]