Vidreira

As vidreiras son elementos arquitectónicos constituídos por anacos de vidro, xeralmente de cores, combinados para formar deseños.

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Vidreira.

Detalle dunha vidreira, capela de Eyneburg, Bélxica

Rosetón, catedral de Sevilla

Historia

O vitral orixinouse no Oriente ao redor do século X, florecendo en Europa durante a Idade Media. Amplamente empregados na ornamentación de igrexas e catedrais, o efecto da luz solar que por eles penetraba, engadía unha maior imponencia e espiritualidade ao ambiente, efecto reforzado polas imaxes retratadas, na súa maioría escenas relixiosas.

Adicionalmente, servían como recurso didáctico para a instrución do catolicismo a unha poboación inculta e analfabeta.

Técnicas

A técnica clásica de fabricación de vitrais empregaba chumbo nas xuncións e soldaduras. A cor nas pezas de vidro era obtida pola adición de substancias como o bismuto, o cadmio, o cobalto, o ouro, o cobre entre outros, á masa de vidro en fusión. De peso elevado, os vitrais así construídos presentaban problemas de estrutura, estanquidade, fraxilidade, deformación, corrosión electrolítica, mantemento difícil, alén do elevado custo.

Vidreira na Catedral de Tui. Autor: Farrangallo

Dado o perigo do chumbo e dos metais pesados para a saúde e para o ambiente^[1], foron feitos esforzos internacionais^[2] para proscribir o seu uso. Ese cadro estimulou o desenvolvemento de novos materiais e tecnoloxías para a fabricación de vitrais. Hoxe existen técnicas máis avanzadas, con gran valor estético, máis baratas e inocuas para a saúde e para o medio ambiente.

Talleres como o de Cristina Molares, que restaurou as vidreiras da Catedral de Tui ou do Café Derby, en Santiago de Compostela, manteñen vivo este oficio en Galiza.^[3]