ton

Substantivo masculino

ton (sg: ton; pl: tons)

1. (Física) Propiedade dos sons que os caracteriza como máis agudos ou máis graves, en función da súa frecuencia.
   • Sinónimos: altura.
2. Intensidade dunha voz nun determinado momento.
   • Sinónimos: torgo.
3. Característica da voz humana, que ten que ver coa súa altura, timbre e intensidade, coas súas modulacións e inflexións, que permite coñecer sentimentos ou distintos significados de quen fala.
4. (Música) Intervalo existente entre certas notas dunha escala.
   • Termos relacionados: semitón.
5. Xeito de expresar algo, como nun escrito ou nunha obra de arte.
6. (Física) Propiedade visual das cores que ten que ver coas súas intensidades, máis brillantes ou escuras.
   • Sinónimos: tonalidade.
7. (Lingüística) Variación fonémica na frecuencia acústica dunha sílaba.
8. (Medicina) Estado normal dun organismo animal, ou partes deles, de cumprir as funcións que lles corresponden.
9. Estado de vigor e tensión normal.
10. Sinal que indica nunha chamada de teléfono que pode producirse unha comunicación.

Termos relacionados

• a ton
• a ton con
• de bo ton
• de mal ton
• fóra de ton
• sen ton nin son
• ton cardíaco
• ton de aviso
• ton muscular

Traducións

• Castelán: tono ^(es)
• Inglés: tone ^(en)
• Portugués: tom ^(pt)

Véxase tamén

• Apéndice: Léxico da música

Substantivo

ton

1. (Ictioloxía) Atún.

Substantivo

ton (sg: ton; pl: tons)

1. Tonelada.
2. Morea.

Substantivo

ton

1. (Ictioloxía) Atún.