From Wikipedia, the free encyclopedia
Կորպորատիվ ֆինանսներ, ոլորտ, որն առնչվում է ֆինանսավորման աղբյուրների, կորպորացիաների կապիտալի կառուցվածքի, ֆինանսական ռեսուրսների վերլուծության, ֆինանսական գործիքների և մենեջերների կողմից իրականացվող այն գործողությունների հետ, որոնք ազդում են ընկերության շուկայական արժեքի մեծացման վրա։ Կորպորատիվ ֆինանսների հիմնական նպատակը ընկերության շուկայական արժեքի մաքսիմալացումն է[1]։
Կորպորատիվ ֆինանսներն ընդգրկում է երկու հիմնական բաժիններ։ Դրանք են կապիտալ ներդրումները և աշխատող կապիտալի կառավարումը։ Կապիտալ ներդրումների միջոցով ներկայացվում է, թե ինչ չափանիշներով, ինչպես նաև սեփական, թե փոխառու կապիտալի միջոցով պետք է ֆինանսավորվի այս կամ այն նախագիծը։ Աշխատող կապիտալի կառավարումն իրենից ներկայացնում է դրամական հոսքերի կառավարումը, որն առնչվում է ընթացիկ ակտիվներին և պարտավորություններին։ Այստեղ շեշտը դրվում է կանխիկի հոսքերի, պաշարների և կարճաժամկետ փոխառությունների կառավարման վրա։
Կորպորատիվ ֆինանսներ տերմինը երբեմն ասոցացվում է ներդրումային բանկինգի հետ։ Վերջինիս հիմնական նպատակը ընկերության ֆինանսական կարիքների գնահատումն է և դրան համապատասխան ֆինանսավորման աղբյուրի ընտրությունը։ Հետևաբար, կորպորատիվ ֆինանսները ներառում է այն բոլոր գործողությունները, որոնք բերում են ընկերության կապիտալի աճին և բիզնեսի խթանմանը[2]։
Ֆինանսական մենեջմենթը սերտորեն կապված է հաշվապահական հաշվառման հետ։ Եթե ֆինանսական հաշվառման միջոցով ներկայացվում է իրականացված բոլոր գործողությունների վերաբերյալ ֆինանսական տեղեկատվությունը, ապա ֆինանսական մենեջմենթի նպատակը ֆինանսավորման աղբյուրների ընտրությունն է և դրանց միջոցով ընկերության շուկայական արժեքի մաքսիմալացումը։
Կորպորատիվ ֆինանսներ տերմինը սկսվեց օգտագործվել 15-րդ դարում իտալական քաղաք-պետություններում և եվրոպական ափամերձ երկրներում։ 17-րդ դարում Հոլանդիայում սկսեցին զարգանալ ներդրումային արժեթղթերի հրապարակային շուկաները։ 1800-ական թվականների սկզբներին Լոնդոնը համարվում էր կորպորատիվ ֆինանսների կենտրոնը, որը կիրառում էր ներդրումային և ֆինանսական նորանոր գործիքներ։ 20-րդ դարը նշանավորվեց կապիտալիզմի և բաժնետիրական ընկերությունների վերելքով։ Ժամանակակից կորպորատիվ ֆինանսները, ինչպես նաև ներդրումային մենեջմենթը սկսեցին զարգանալ 20-րդ դարի երկրորդ կեսից, որը հիմնականում պայմանավորված էր ԱՄՆ-ում և Մեծ Բրիտանիայում դրանց տեսական և փորձնական բաժիններում նորամուծությունների կիրառմամբ[9][10][11][12][13][14]։
Ֆինանսական մենեջմենթի հիմնական նպատակը ընկերության շուկայական արժեքի մաքսիմալացումն է[15]։ Դրան հասնելու համար մենեջերներից պահանջվում է հաշվեկշռել կապիտալ ներդրումները՝ միաժամանակ ֆինանսավորելով ներդրումային նախագծեր, որոնք մեծացնում են ընկերության շահութաբերությունն ու իրացվելիությունը և վճարելով շահաբաժիններ։ Այն ընկերությունների մենեջերները, որոնք գտնվում են աճի փուլում, այսինքն՝ ներդրված կապիտալի դիմաց ապահովում են բարձր եկամուտ, ընկերության բիզնես գործընթացների խթանման համար հիմնականում օգտագործում են ընկերության սեփական միջոցները և զուտ դրամական հոսքերը։ Երբ ընկերությունները հասնում են հասունության փուլին, այսինքն՝ կատարված կապիտալ ներդրումների դիմաց ստանում են միջին կամ ցածր եկամուտ, մենեջերները շահաբաժինների վճարման համար հիմնականում օգտագործում են ընկերության զուտ դրամական հոսքերը։ Բացի այդ, մենեջերները պարբերաբար պետք է կատարեն ֆինանսավորման աղբյուրների, զուտ դրամական հոսքերի, շահաբաժինների և կրեդիտորական պարտքերի վերլուծություն[15][16]։
ներդրումային նախագծերի ընտրությունը հիմնված է մի քանի փոխկապակցված չափանիշների վրա։ (1) Կորպորատիվ կառավարման հիմնական նպատակը ընկերության շուկայական արժեքի մաքսիմալացում է այնպիսի ներդրումային նախագծերի ֆինանսավորման միջոցով, որոնք ապահովում են դրական զուտ ներկա արժեք՝ հաշվի առնելով ռիսկի մակարդակը և օգտագործելով զեղչման տոկոսադրույքը։ (2) Այս նախագծերը պետք է ֆինանսավորվեն համապատասխանաբար։ (3) Եթե ընկերության աճի հնարավոր տարբերակ, ինչպես նաև զուտ դրամական հոսքերի կարիք չկա, ապա ըստ ֆնանսական մենեջմենթի տեսության՝ մենեջերները պետք է զուտ դրամական հոսքը շահաբաժինների տեսքով վճարեն բաժնետերերին[17]։
Այս կապիտալ ներդրումներն իրենցից ներկայացնում են երկարաժամկետ կորպորատիվ ֆինանսական նախագծերի պլանավորում, որն ազդում է ընկերության կապիտալի կառուցվածքի վրա։ Այլ կերպ ասած՝ մենեջերները պետք է սահմանափակ ռեսուրսները բաշխեն մրցակցային հնարավորությունների (նախագծերի) միջև[18]։
Կապիտալ ներդրումները կապված են նաև այնպիսի չափանիշների սահմանման հետ, որոնք որոշում են՝ որ նախագծերը ֆինանսավորել և ինչպիսի աղբյուրներով ֆինանսավորել դրանք[19]։ Ներդրումների հիմնական նպատակը պետք է լինի ընկերության արժեմեծացումն ապագայում։ Ընկերության արժեմեծացման նախագծերը կարող են ներառել ներդրումների տարբեր տեսակներ, ընդլայման քաղաքականություններ, միաձուլումներ և առանձնացումներ։ Երբ ընկերության աճի հնարավորություն, նաև զուտ դրամական հոսքերի օգտագործման կարիք չկա, մենեջերը պետք է շահույթի ավելցուկը վճարի բաժնետերերին շահաբաժինների տեսքով կամ հետ գնի ընկերության բաժնետոմսերը[20][21]։
Կորպորատիվ ֆինանսերի նպատակների նվաճման համար անհրաժեշտ է, որպեսզի յուրաքանչյուր կորպորատիվ ներդրում համապատասխանաբար ֆինանսավորվի[22]։ Որպես ֆինանսավորման աղբյուրներ հանդիսանում են ընկերության սեփական կապիտալը և կապիտալը՝ հավաքագրված արտաքին աղբյուրներից, որը կատարվում է պարտքային կամ բաժնային գործիքներ թողարկելու միջոցով (ինչպես նաև հիբրիդային գործիքներ կամ փոխարկելի արժեթղթեր)։ Սակայն քանի որ այս գործընթացները կարող են մեծ ազդեցություն ունենալ և՛ տոկոսադրույքի, և՛ կանխիկի հոսքերի (հետևաբար նաև ռիսկի մակարդակի) վրա, ֆինանսավորման աղբյուրների ընտրությունը կփոփոխի ընկերության շուկայական արժեքը։ Այդ իսկ պատճառով էլ անհրաժեշտ է կայացնել նախապես մտածված որոշում։ Այս հարցի վերաբերյալ կան շատ տեսական մոտեցումներ, որոնք մենեջերները պոտք է հաշվի առնեն։
Ընկերությունները որպես ներդյումային աղբյուր կարող են օգտագործել փոխառու ֆոնդեր (պարտքային կապիտալ կամ վարկեր) վերարտադրության կամ ապագա աճի ֆինանսավորման համար։ Որպես պարտքային գործիքներ կարող են հանդես գալ բանկային վարկերը, մուրհակները, պարտատոմսերը։ Պարտատոմսերի թողարկմամբ և տեղաբաշխմամբ ընկերությունը պարտավորվում է կատարել տոկոսային վճարումներ մինչև ժամկետի ավարտը, իսկ ժամկետի ավարտին ընկերությունը վճարում է վերցված պարտքն ամբողջությամբ։ Հետ կանչվող պարտատոմսերի թողարկման դեպքում ընկերությունները պարտավոր են ամբողջությամբ վճարել փոխառված պարտքը, երբ կարծում են, որ նրանք կարող են մարել իրենց պարտավորությունները և հետ կանչել տեղաբաշխված պարտատոմսերը։ Եթե ընկերությունը չի կարողանում իր տոկոսային ծախսերը կատարել կանխիկ գումարով, ապա իր պարտավորությունները մարում է այլ ակտիվներով։
Կապիտալի մեծացման համար ընկերությունները կարող են նաև թողարկել բաժնետոմսեր։ Ներդրողները կամ բաժնետերերը, ձեռք բերելով բաժնետոմսեր, ակնկալում են բաժնետոմսերի աճի միտում ժամանակի ընթացքում, որը իրենց ներդրումը դարձնում է շահութաբեր։ Բաժնետոմսի արժեքն աճում է նաև այն դեպքում, երբ ընկերությունը ներդրում է կատարում բաժնետոմսերում կամ այլ ֆոնդերում, որը դրական ազդեցություն է ունենում սեփականատերերի տոկոսադրույքի վրա։ Ներդրողները նախընտրում են գնել այն ընկերությունների բաժնետոմսերը, որոնց տոկոսադրույքը ունի աճի միտում։ Բաժնետոմսերի արժեքը աճում է նաև այն դեպքում, երբ ընկերությունը օգտագործում է կանխիկի ավելցուկը շահաբաժիններ վճարելու համար։
Արտոնյալ բաժնետոմսը բաժնային արժեթուղթ է, որը պարունակում է տարրեր և՛ հասարակ բաժնետոմսերից, և՛ պարտատոմսերից, ինչով պայմանավորված էլ հաճախ անվանվում է հիբրիդային գործիք։ Արտոնյալ բաժնետոմսերն իրենց վարկանիշով գերազանցում են հասարակ բաժնետոմսերին, սակայն զիջում են պարտատոմսերին իրենց իրավունքների ծավալով[23]։
Արտոնյալ բաժնետոմսերը ձայնի իրավունք չեն տալիս[24]։ Փոխարենը տալիս են սահմանված տոկոսադրույքով շահաբաժին ստանալու իրավունք, ինչպես նաև լուծարման դեպքում գույքից մաս ստանալու նախապատվություն։
Արտոնյալ բաժնետոմսերը պարտատոմսերի նման գնահատվում են խոշորագույն կազմակերպությունների կողմից։ Արտոնյալ բաժնետոմսերի վարկանիշը սովորաբար ցածր է, քանի որ դրանց շահաբաժինների վճարումը չի երաշխավորվում այնպես, ինչպես պարտատոմսերի տոկոսների վճարումը[25]։
Արտոնյալ աժնետոմսը բաժնետոմսերի հատուկ դաս է, որը կարող է միավորել այնպիսի իրավունքներ, որոնք չեն տրվում հասարակ բաժնետոմսերի կողմից։ Դրանք են[26].
Ինչպես նշվեց, ֆինանսավորման կառուցվածքը ազդում է ընկերության շուկայական արժեքի վրա։ Այստեղ պետք է հաշվի առնել երկու կարևոր հանգամանք՝
Այստեղ օգտագործվող տեսությունների մեծ մասի հիմքում ընկած է Փոխանակման տեսությունը։ Դրա միջոցով ընկերությունները որոշում են կայացնում՝ ինչպես օգտագործել ռեսուրսները պարտքի հարկային օգուտները պարտքի բանկային տոկոսադրույքով փոխանակելու համար։ Տնտեսագետները այս հարցի պատասխանի հետ կապված մշակել են մի շարք այլընտրանքային տեսություններ։
Այլընտրանքային տեսություններից գլխավորը Ստյուարթ Մայերսի ասիմետրիկ տեղեկատվության տեսությունն է (Pecking Order Theory), համաձայն որի ընկերությունները խուսափում են օգտագործել արտաքին ֆինանսավորման աղբյուրները, երբ նրանք ունենում են ներքին ֆինանսավորման հնարավորություն, այն ժամանակ, երբ նրանք կարող են ներգրավել պարտքային միջոցներ ավելի ցածր տոկոսադրույքով։
Իսկ կապիտալի կառուցվածքի փոխարինման տեսությունը առաջ է քաշում հիպոթեզ, ըստ որի մենեջմենթը փոփոխում է կապիտալի կառուցվածքը այնպես, որ միավոր բաժնետոմսին ընկնող շահույթը հասնի առավելագույնի։ Սրա հիմնական ուղին ֆինանսավորման ճիշտ աղբյուրների ընտրությունն է։ Ներդրումային բանկերը և կազմակերպությունները կարող են մեծացնել ներդրումների եկամտաբերությունը և ընկերության շուկայական արժեքը՝ ընտրելով ճիշտ ներդրումային օբյեկտներ, ներդրումային քաղաքականություն, ինստիտուցիոնալ կառուցվածք, ֆինանսավորման աղբյուր (սեփական կամ փոխառու) և ծախսային քաղաքականություն տնտեսության և շուկայի տվյալ պայմաններում։
Այս ոլորտի տեսական մասի վերջին նորամուծություններից մեկը շուկայական ռազմավարության հիպոթեզն է, որի հիմքում ընկած է վարքագծային ֆինանսերը։ Այս հիպոթեզը պնդում է, որ ընկերություններ մշտապես փնտրում են ֆինանսավորման էժան աղբյուրներ անկախ իրենց սեփական կապիտալի ծավալից, ակտիվներից և պարտավորություններից։
Հիմնականում[29] ցանկացած նախագծի արժեքը պետք է որոշվի կանխիկի հոսքերի զեղչման միջոցով և ընտրվի առավելագույն զուտ ներկա արժեք ունեցող նախագիծը (ըստ Ժոել Դինի)։ Այստեղ պահանջվում է հաջորդականորեն որոշել նախագծի կանխիկի բոլոր հոսքերի մեծւթյունը և ժամկետները։ Այնուհետև անհրաժեշտ է զեղչել կանխիկի ապագա հոսքերը որոշելու համար դրանց ներկա արժեքը (Տես Փողի ժամանակային արժեք)։ Այնուհետև անհրաժեշտ է գումարել ներկա արժեքները։ Արդյունքում կստանանք նախնական ներդրման զուտ ներկա արժեքը։ Տես ֆինանսական մոդելավորում։
Զուտ ներկա արժեքի վրա մեծ ազդեցություն է ունենում զեղչման տոկոսադրույքը։ Հետևաբար, ճշգրիտ զեղչման դրույքի ընտրությունը[30] չափազանց կարևոր է ներդրումային նախագծերի ֆինանսավորման համար։ Դա նվազագույն ընդունելի տոկոսադրույքն է տվյալ ներդրման համար, այսինքն՝ նախագծի զեղչման պատշաճ դրույքաչափը։ Այս տոկոսադրույքը պետք է արտացոլի ներդրման ռիսկայինությունը, որը սովորաբար կապված է լինում կանխիկի հոսքերի անկայնունության հետ։ Բացի այդ այն պետք է հաշվի առնի նախագծին առնչվող ֆինանսավորումը[31]։ Մենեջերներն օգտագործելով տարբեր մոդելներ՝ որոշում են զեղչման պատշաճ տոկոսադրույք և օգտագործում են կապիտալի միջին կշռված արժեքը արտացոլելու համար ընտրված ֆինանսավորման միջոցների ամբողջությունը։
Շատ դեպքերում նախագիծը կարող է բացել (կամ փակել) տարբեր ճանապարհներ ընկերության հետագա գործունեության համար, բայց այն կարող է չազդել ընկերության զուտ ներկա արժեքի վրա[32]։ Որոշ վերլուծաբաններ այս անորոշությունը հաշվի են առնում զեղչման դրույքաչափի (օրինակ՝ մեծացնելով կապիտալի գինը) կամ կանխիկի հոսքերի հաշվարկման ժամանակ[33][34]։ Սակայն այս մեթոդները պատշաճ կերպով հաշվի չեն առնում նախագծի ժամկետի ընթացքում ռիսկի փոփոխությունը և հետևաբար, ձախողում են ռիսկի պատշաճ կառավարումը[35]։ Ուստի մենեջերները պետք է կիրառեն այնպիսի գործիքներ, որոնք պետք է որշեն այլընտրանքների ճշգրիտ արժեքը։ Հետևաբար, մինչդեռ կանխիկի հոսքերի զեղչումը հանդիսանում է արժեքի գնահատման ամենահավանական տարբերակը, մոդելավորվում է նաև ներդրումային նախագծի ճկուն և ձևական բնույթը և հաշվի են առնվում բոլոր հնարավոր վճարումները։ Արժեքի գնահատման երկու տեսակները միմյանցից տարբերվում են ճկունության արժեքի կարևորմամբ։
Երկու ամենակարևոր գործիքներից են որոշումների ծառի վերլուծությունը[36] և ռեալ օպցիոնների գնահատումը[37]։ Դրանք հաճախ օգտագործվում են փոխարինելով մեկը մյուսին։
Շահաբաժնային քաղաքականության միջոցով որոշվում է՝ արդյոք այսօր բաժնետերերին վճարել շահաբաժիններ, թե վճարել հետագայում, բայց ավելի շատ։ Շահաբաժինների վճարումը[38] և դրանց չափը որոշվում է հաշվի առնելով ընկերության ավելցուկային կանխիկի չափը և երկարաժամկետ եկամտաբերությունը։ Երբ ընկերության մոտ առաջանում է հավելյալ կանխիկ միջոցներ, մենեջմենթը որոշում է կայացնում կա՛մ վճարել ամբողջ հավելյալ կանխիկը կամ դրա մի մասը որպես շահաբաժին, կա՛մ հետ գնել ընկերության բաժնետմսերը։
Երբ նախագծի շահութաբերությունը գերազանցում է միջին տոկոսադրույքը, իսկ ավելցուկային կանխիկը անհրաժեշտ չէ, ապա ըստ ֆինանսների տեսության՝ մենեջմենթը այդ ավելցուկային կանխիկի մի մասը պետք է շահաբաժնի տեսքով վերադարձնի բաժնետերերին։ Սակայն լինում են նաև բացառություններ։ Օրինակ՝ բաժնետերերի մի մասը կարող է սպասել, որ ընկերությունը ներդնի այդ միջոցները ընկերության շուկայական արժեքի մեծացման նպատակով։
Մենեջմենթը կարող է ընտրել շահաբաժինների վճարման և բաժնետոմսերի հետ գնման տարբերակներից որևէ մեկը՝ հաշվի առնելով որոշակի կարևոր հանգամանքներ, օրինակ՝ շահաբաժինների հարկերը։ Ըստ ֆինանսների տեսության՝ շահաբաժնային քաղաքականությունը պետք է հիմնվի ընկերության տեսակի և բաժնետերերի բարեկեցության բարձրացման վրա։ Որպես կանոն՝ ընկերության բաժնետերերը նախընտրում են շահաբաժինների չվճարումը շուկայական արժեքի մեծացման նպատակով։ Մինչդեռ այն դեպքում, երբ ընկերությունը չի կարող ներդրումային նախագծերի ֆինանսավորման միջոցով մեծացնել ընկերության շուկայական արժեքը, կամ նրանք չեն կարող օգտվել այդ բաժնետմսերի շուկայական արժեքի աճից, բաժնետերերը հիմնականում նախընտրում են ստանալ շահաբաժիններ։ Բաժնետոմսերի հետգնումը նախընտրելի է դառնում այն դեպքում, երբ բաժնետոմսի արժեքը գերազանցում է ներդրումային նախագծերի ֆինանսավորումից հետո հնարավոր ստացվելիք շահաբաժինների մեծությանը։ Բոլոր դեպքերում շահաբաժնային քաղաքականությունն ընտրվում է՝ ելնելով երկարաժամկետ հատվածում բաժնետոմսերի արժեքի մեծացման նպատակից։
Կազմակերպությունների աշխատող կապիտալի կառավարման նպատակը կարճաժամկետ ակտիվների և կարճաժամկետ պարտավորությունների կառավարումն է[39][40]։
Երկարաժամկետում ընկերության շուկայական արժեքը բարձրացվում է ընտրելով՝ դրական զուտ ներկա արժեք ունեցող ներդրումային նախագծեր։ Սրանք իրենց հերթին ազդեցություն են ունենում կանխիկի հոսքերի և կապիտալի արժեքի վրա։
Աշխատող կապիտալի կառավարման նպատակը (կարճաժամկետում) նաև ընկերության գործունեության ապահովագրումն է այն իմաստով, որ ընկերությունը ունենա բավարար կանխիկ միջոցներ սպասարկելու համար երկարաժամկետ և կարճաժամկետ պարտավորությունները և մոտալուտ ծախսերը։ Ընկերության շուկայական արժեքը կաճի, երբ կապիտալի բերած եկամուտը կգերազանցի կապիտալի արժեքի մեծությանը։
Աշխատող կապիտալը այն ֆոնդերի ամբողջությունն է, որն անհրաժեշտ է կազմակերպության շարունակվող գործունեության համար, քանի դեռ ընկերությունը չի ստացել առաքված ապրանքների կամ ծառայությունների գինը[41]։ Աշխատող կապիտալը չափվում է ընթացիկ ակտիվների և ընթացիկ պարտավորությունների տարբերությամբ։ Այլ կերպ ասած՝ այն վերաբերում է կարճաժամկետ հատվածին։
Աշխատող կապիտալի կարճաժամկետ նպատակներն են ցուցաբերել ընկերության երկարաժամկետ շահութաբերությունից տարբերվող մակարդակ և կիրառել ռեսուրսների տեղաբաշխման տարբեր չափանիշներ։ Հիմնական կարևոր նախապայմաններն են կանխիկի հոսքերը / իրացվելիությունը և շահութաբերությունը / կապիտալի բերած եկամուտը։
Առաջնորդվելով վերոնշյալ չափանիշներով՝ մենեջմենթը պետք է օգտագործի աշխատող կապիտալի մեխանիզմների և քաղաքականությունների կոմբինացիա[42]։ Այս քաղաքականությունների նպատակն է այնպես կառավարել կարճաժամկետ ակտիվներն ու պարտավորությունները, որ հնարավոր լինի ստանալ կանխիկ միջոցներ և եկամուտ[40]։
Կորպորատիվ ֆինանսներ տերմինի նշանակությունը տարբեր է ամբողջ աշխարհում։ ԱՄՆ-ում այն օգտագործվում է բացատրելու համար ընկերության կողմից օգտագործվող վերլուծական մեթոդները, տեխնիկաները և գործընթացները, որոնք առնչվում են ընկերության ֆինանսների և կապիտալի հետ։ Միացյալ Թագավորությունում կորպրատիվ ֆինանսները և կորպորատիվ ֆինանսների մասնագետը կապված է ներդրումային բանկինգի հետ, այսինքն այն գործընթացների, որի միջոցով մեծացվում է ընկերության կապիտալը[43]։ Այն կարող է ներառել․
Ռիսկի կառավարումը[44][45] ռիսկի չափման և ռիսկի հեջավորման (պատսպարման) գործընթացների ամբողջությունն է։ Ֆինանսական ռիսկը սովորաբար ազդում է ընկերության արժեքի վրա ապրանքների գների, տոկոսադրույքի, բաժնետոմսերի գների (շուկայական ռիսկ) փոփոխության հետևանքով։ Այն կարևոր դեր է խաղում նաև կարճաժամկետ կանխիկ միջոցների կառավարման մեջ։ Խոշոր կազմակերպություններում ընդունված է ունենալ ռիսկի կառավարման բաժիններ, որոնց գրծունեությունը մասամբ համընկնում է ներքին աուդիտի գործւնեության հետ։ Իսկ փոքր կազմակերպություններում եթե նույնիսկ այսպիսի բաժիններ ֆորմալ առումով չեն գործում, ռիսկի կառավարումն իրականացվում է ոչ ֆորմալ կերպով։ Տես նաև Ձեռնարկատիրական ռիսկի կառավարում։
Ռիսկի կառավարման ժամանակ հիմնականում օգտվում են ֆինանսական գործիքներից (սովորաբար ածանցյալներից)։ Այս ածանցյալ գործիքներից են օպցիոնները, ֆյուչերսները, ֆորվարդները և սվոփները։
Այս ոլորտը կորպորատիվ ֆինանսների հետ առնչվում է երկու ճանապարհով։ Առաջին՝ ընկերության ձեռնարկատիրական և շուկայական ռիսկը հանդիսանում է նախկին կապիտալ ֆինանսավորման արդյունք։ Երկրորդ՝ ռիսկի կառավարման ժամանակ յուրաքանչուր գործառույթ ուղղված է շուկայական արժեքի պահպանմանը և աճին։ Այստեղ սովրաբար առաջանում է բախում[46] ռիսկի կառավարման և բաժնետոմսերի շուկայական արժեքի միջև։ Ըստ Մոդիլինի-Միլերի տեսության բաժնետերերը չեն մտածում ընկերության ռիսկի մասին, մինչդեռ ռիսկի հեջավորումն իր հերթին ստեղծում է արժեք, որը նվազեցնում է ֆինանսական ճգնաժամի հավանականությունը։ Հետագա հարցը վերաբերում է բաժնետերերի ռիսկի օպտիմալացման ցանկությանը։ Վերոնշյալ բախումը կապում է ռիսկի կառավարումը ընկերության հնարավոր սնանկության հետ։
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.