Մահաբհարաթա
From Wikipedia, the free encyclopedia
Մահաբհարաթա (սանսկրիտ՝ Mahābhārata महाभारत), հին հնդկական պոեմ-էպոս է։ Այն հին հնդկական գրականության երկու մեծ պոեմներից մեկն է։ Մյուս մեծ պոեմը «Ռամայանան» է։
Արագ փաստեր Մահաբհարաթասանսկրիտ՝ महाभारतम्, Հեղինակ ...
Մահաբհարաթա սանսկրիտ՝ महाभारतम् | |
---|---|
Հեղինակ | Վյասա[1] |
Տեսակ | գրավոր աշխատություն և կրոնական գիրք |
Ժանր | էպոս |
Կազմված է | Ադիփարվա, Շաբխափարվա, Վանափարվա, Վիրատափարվա, Ուդիոգափարվա, Վխիշմափարվա, Դրոնափարվա, Կարանափարվա, Շալյափարվա, Սաուպտիկափարվա, Ստրիփարվա, Շանտիփարվա, Անուշասանափարվա, Աշվամեդիկա Փարվա, Աշրամավասիկափարվա, Մաուսալափարվա, Մահափրաստանիկարփարվա, Սվարգարոհանափարվա, Խարիվամշա և Բհագավադգիտա |
Մասն է | Իչիհասի[2] |
Բնօրինակ լեզու | սանսկրիտ |
Կերպար(ներ) | Արջունա և Duryodhana? |
Mahabharata Վիքիպահեստում |
Փակել
«Մահաբհարաթան» պատմում է Բհարաթա թագավորի ժառանգների մասին։ Տասնհինգ գրքերից (փարվա) կազմված պատմագրությունների, առակների, լեգենդների, երկխոսությունների, աստվածաբանական, քաղաքական, իրավական բնույթի դատողությունների, առասպելների, ծագումնաբանությունների, օրհներգերի, ողբերգերի ամբողջություն է։ Համարվում է, որ նրա մեջ կա աշխարհի ամեն ինչը։