Մասնակից:Մարտիրոսյան Նարինե/Ավազարկղ14
From Wikipedia, the free encyclopedia
Հերոսների պաշտամունքը ՀԻն հունական կրոնի առավել տարբերակիչ հատկանիշներից է: Հոմերոսյան հունարեն լեզվում «հերոսը» (հին հունարեն՝ ἥρως, hḗrōs) պատկանում է մարդու և Աստծո մահկանացու ժառանգին: Ըստ պատմական ժամանակաշրջանի, սակայն, բառը ունեցավ այլ նշանակություն, մասնավորապես իր սրբավայրում կամ գերեզմանում ննջող մահացած մարդու, քանի որ նրա փառքը կյանքի ընթացքում կամ նրա մահվան անսովոր եղանակը նրան ուժ տվեց ողջերին պաշտպանելու և պաշտպանելու համար: Հերոսը եղել է ավելին, քան մարդը, բայց պակաս քան Աստված, և գերբնական պատկերների բազմաթիվ տեսակներ սկսեցին ձուլվել հերոսների դասին; հերոսի և Աստծու միջև տարբերությունը որոշակիից փոքր էր, հատկապես Հերակլեսի, առավել հայտնի, բայց ոչ բնորոշ հերոսի դեպքում:[1]
Բրոնզի դարից մնացած Մեծ ավերակները և դամբարանաբլուրները, մթա 10-րդ և 9-րդ դարերում, հին հույներին տվեցին մեծ ու անհետացած դարի զգացողություն; նրանք դա արտահայտեցին բանավոր էպիկական ցիկլում, որը բյուրեղացավ Իլիականում: Առատ զոհաբերությունները ընդմիջումից հետո սկսում են բերվել այնպիսի վայրերում, ինչպիսին է Լեֆկանդի[en][2], եթե նույնիսկ փառահեղ թաղվածների անունները գրեթե չեն հիշում: «Սկսել են պատմություններ պատմել, որպեսզի առանձնացնեն այն մարդկանց, որոնք, ինչպես հիմա ենթադրում են, թաղված են այդ հին ու պատկառելի վայրերում", - նշում է Ռոբին Լեյն Ֆոքսը:[3]