Ախտորոշագիտություն

Ախտորոշագիտություն, դիագնոստիկա (հին հունարեն՝ διαγνωστικος - ճանաչման ընդունակ), բժշկագիտության ճյուղ, որն ուսումնասիրում է հիվանդի հետազոտման մեթոդները, հիվանդության ախտանիշները և դրանց ճանաչման ձևերն ու եղանակները^[1]։

Բաժիններ

Ախտորոշագիտությունը բաղկացած է 3 հիմնական բաժիններից՝

• հիվանդի անամնեզ և հետազոտման տեխնիկա,
• հիվանդության ախտանիշների ուսումնասիրություն և կլինիկական մշակում (ախտանշագիտություն),
• բժշկական կամ կլինիկական տրամաբանություն։

Հիվանդության ախտորոշում

Հիվանդության ախտորոշումը կատարվում է անամնեզի և օբյեկտիվ քննության (զննում, ընդբախում, շոշափում, ունկնդրում) տվյալների հիման վրա։ Նյարդային համակարգի և զգայարանների քննության ժամանակ գործադրում են ռեֆլեքսների հետազոտման հատուկ մեթոդներ, որոշվում է զգայության տարբեր տեսակների սրությունը, չափվում մարմնի ջերմությունն ու արյան ճնշումը, հայելիներով (քթի, աչքի, ականջի, հեշտոցի) կամ օպտիկական գործիքներով (օֆթալմոսկոպ, գաստրոսկոպ, բրոնխոսկոպ, ցիստոսկոպ, զոնդ, ռադիոակտիվ իզոտոպներ) ուսումնասիրվում են խորանիստ օրգանները։

Կիրառություն

Մեծ կիրառություն ունեն արյան, օրգանիզմի մյուս հեղուկների և արտաթորանքների միկրոսկոպիական, ֆիզիկական ու քիմիական հետազոտությունները, տարբեր հյուսվածքների հյուսվածաբանական ու մանրէաբանական քննությունները, ինչպես նաև ռենտգենախտորոշումը, էլեկտրակարդիոգրաֆիան, սֆիգմագրաֆիան (պուլսագրությունը) և էլեկտրաէնցեֆալոգրաֆիան։

Ստացված տվյալների վրա են խարսխվում բժշկի կլինիկական տրամաբանությունը, ախտորոշումը։ Դրանք օգնում են պարզեւու օրգանիզմի դիմադրողականության աստիճանը, տառապանքի հնարավոր ելքն ու բուժման մեթոդները^[2]։ Բարդ դեպքերում կատարվում է տարբերական ախտորոշում՝ նկատվող երևույթների և որոշակի հիվանդությունների համանման ախտանիշների միջև անցկացվող անալոգիայով։

Տես նաև

• Ախտանուն