Ակադեմիական երաժշտություն

Ակադեմիական երաժշտություն (դասական երաժշտություն, ծանրակշիռ երաժշտություն, աշխարհիկ պրոֆեսիոնալ երաժշտություն), երաժշտություն, որը հիմնականում կապված է XVII-XIX դարերում Եվրոպայում ձևավորված երաժշտական ժանրերի և ձևերի (օպերա, սիմֆոնիա, սոնատ և այլն), մեղեդիական և հարմոնիկ սկզբունքների և գործիքային կազմի հետ^[1]։

Բեթհովենի ինքնագրական էսքիզը դաշնամուրի սոնատի No. 28։ Շարժում IV, արագ, բայց ոչ շատ և վճռական (ալեգրո): Բեթհովենը ստեղծագործությունն ավարտել է 1816 թվականին։

20-րդ դարի ժամանակակից կոմպոզիտորները (օրինակ՝ Ջոն Քեյջի կամ Կառլհայնց Շտոքհաուզենի) և հատկապես ավանգարդիստական շարժումները որոշ դեպքերում հակասում էին ակադեմիական երաժշտության ավանդույթներին, սա հենց հակադրությունն է (ծայրաստիճան լարված երկխոսություն)^[2]։ Իսկ ժամանակակից երաժշտության մյուս տեսակները՝ էստրադայից մինչև ջազ, ռոք եվրոպական դասական ակադեմիական երաժշտության ավանդույթների հետ գրեթե կապված չեն^[3]։

Այնուամենայնիվ, 20-րդ դարի ամբողջ ընթացքում ձեռնարկվել են ակադեմիական երաժշտության և տարբեր այլ ավանդույթների խաչաձևման որոշակի փորձեր։ Ջորջ Գերշվինի ստեղծած դասականի և ջազի հիբրիդից մինչև սիմֆոնիկ նվագախմբի ուղեկցությամբ ձայնագրություններ (սիմֆո-ջազ), ռոք երաժշտության մեջ սիմֆոնիկ նվագախմբի օգտագործում (սիմֆո-ռոք, սիմֆո-մետալ, սիմֆո-բլեք-մետալ և այլն) կամ դասական երաժշտության այլ փոխառություններ, որոնք կատարվել են մի շարք ռոք խմբերի կողմից։

Բառի ավելի լայն իմաստով, ակադեմիական երաժշտությունը կարելի է համարել այն երաժշտությունը, որը գրվում, կատարվում և ուսումնասիրվում է ակադեմիական երաժշտական կրթություն ունեցող երաժիշտների շրջանում, որը հասունացել է 20-րդ դարում դասական երաժշտական ավանդույթներից, բայց զգալիորեն շեղվել է դրանցից՝ երաժշտական նյութի կազմակերպման ռացիոնալ սկզբունքների ուղղությամբ։

Ակադեմիական երաժշտության պատմությունը

Միջնադար	(476—1400)
Վերածնունդ	1400—1600)
Բարոկկո	(1600—1750)
Կլասիցիզմ	(1750—1820)
Ռոմանտիզմ	(1820—1890)
Մոդեռնիզմ	(1890—1930)
XX դար	(1901—2000)
XXI դար	(2001 — մեր օրեր)

Տես նաև

Հայկական երաժշտություն