Աստղիկ Երամյան

Աստղիկ Միսաքի Երամյան (Աստրա Երամյան, նոյեմբերի 22 (դեկտեմբերի 4), 1897^[1][2], Աբասթուման, Ախալցխայի գավառ, Թիֆլիսի նահանգ, Ռուսական կայսրություն^[1][2] - օգոստոսի 6, 1979(1979-08-06)^[2], Լենինական, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ^[2]), հայ դերասանուհի։ ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստուհի (1961)։

Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Երամյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։

Աստղիկ Երամյան
Ծնվել է	նոյեմբերի 22 (դեկտեմբերի 4), 1897[1][2]
Ծննդավայր	Աբասթուման, Ախալցխայի գավառ, Թիֆլիսի նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1][2]
Մահացել է	օգոստոսի 6, 1979(1979-08-06)[2] (81 տարեկան)
Մահվան վայր	Լենինական, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ[2]
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ
Ազգություն	հայ
Մասնագիտություն	դերասանուհի
Աշխատավայր	Զուբալովի ժողովրդական տուն[1], Թիֆլիսի հայ դրամա[1], Բաքվի պետական հայկական թատրոն[1] և Գյումրիի Վարդան Աճեմյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոն[1]
Ամուսին(ներ)	Լևոն Երամյան
Պարգևներ և մրցանակներ	[1]

Լևոն Երամյանի կինը։

Կենսագրություն

Աստրա Երամյանը ծնվել է 1897 թվականի նոյեմբերի 25-ին։ Բեմական գործունեությունն սկսել է 1915 թվականին Թիֆլիսում։ 1915 թվականվից աշխատել է Զուբալովի ժողովրդական տան և Թիֆլիսի Արտիստական ընկերության թատրոններում^[3]։ Հանդես է եկել նաև օպերետներում։ Բաքվի հայկական (1924-1949) և Լենինականի Մռավյանի անվան (1950-1962) թատրոններում խաղացել է բնութագրական ն դրամատիկական դերեր։ Հյուրախաղերով շրջագայել է Թավրիզում (1917), Կոստանդնուպոլսում (1921), Փարիզում (1928)։ Հայտնի է որպես հայկական դասական խաղացանկում խարակտերային, ռեալիստական, վառ ազգային կերպարների մարմնավորող^[3]։

Թաղված է Գյումրու քաղաքային գերեզմանատան պանթեոնում։

Դերեր

Դերերը թատրոնում

Հեղինակ	Ներկայացում	Դեր
Գաբրիել Սունդուկյան	Քանդված օջախ	Սալոմեա
Գաբրիել Սունդուկյան	Պեպո	Էփեմիա
Ալեքսանդր Շիրվանզադե	Նամուս	Շպանիկ
Ալեքսանդր Շիրվանզադե	Չար ոգի	Զարնիշան
Ալեքսանդր Սումբատով-Յուժին	Դավաճանություն	Զեյնաբ

• Եփեմիա, Սալոմե (Գաբրիել Սունդուկյանի «Պեպո», «Քանդած օջախ»)
• Գալչիխա (Ալեքսանդր Օստրովսկու «Անմեղ մեղավորներ»)
• Միրանդոլինա (Գոլդոնիի «Հյուրանոցի տիրուհին»)
• Աննա (Արմեն Գուլակյանի «Արշալույսին»)
• Դիլբար (Զաբարլու «Սևիլ»)
• Անույշ (Հակոբ Պարոնյանի «Պաղտասար աղբար»)