Դավիթ Խզմալյան

Դավիթ Մելիքսեթի Խզմալյան (նոյեմբերի 9 (22), 1909^[1][2], Ալեքսանդրապոլ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն^[1][2] - օգոստոսի 21, 2001(2001-08-21)^[2], Մոսկվա, Ռուսաստան^[2]), հայ խորհրդային էներգետիկ։ Տեխնիկական գիտությունների դոկտոր (1965), պրոֆեսոր (1967)։

Դավիթ Խզմալյան
Ծնվել է	նոյեմբերի 9 (22), 1909[1][2] Ալեքսանդրապոլ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն[1][2]
Մահացել է	օգոստոսի 21, 2001(2001-08-21)[2] (91 տարեկան) Մոսկվա, Ռուսաստան[2]
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ
Ազգություն	հայ
Մասնագիտություն	էներգետիկ և դասախոս
Հաստատություն(ներ)	Մոսկվայի էներգետիկայի ինստիտուտ[1]
Ալմա մատեր	Վրաստանի տեխնիկական համալսարան (1936)[1]
Կոչում	պրոֆեսոր[1]
Գիտական աստիճան	տեխնիկական գիտությունների դոկտոր[1] (1965)
Կուսակցություն	ԽՄԿԿ[1]

Կենսագրություն

Ավարտել է Թբիլիսիի ինդուստրիալ ինստիտուտը (1936)։ 1939 - 1993 թվականներին աշխատել է Մոսկվայի էներգետիկական ինստիտուտում։ Զբաղվել է էներգետիկական վառելիքների այրման պրոցեսների տեսության և բարդ հոսքերի գազադինամիկայի հարցերով։ Խզմալյանի ստեղծած հնոցային սարքավորումների համակարգերը լայնորեն կիրառվել են ԽՍՀՄ-ի ջերմաէլեկտրակայաններում և շոգեգեներատորաշինական գործարաններում։ Խզմալյանը փոշեկերպ վառելիքի այրման և հնոցային պրոցեսների տեսության դպրոցի հիմնադիրներից է։