Հովհաննես Մանուչարյան

Հովհաննես Ասլանի Մանուչարյան (Մանուչարով, 1863^[1], Թիֆլիս, Ռուսական կայսրություն^[1] - 1909^[1]), հայ նարոդնիկ։

Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Մանուչարյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։

Հովհաննես Մանուչարյան
Ծնվել է	1863[1]
Ծննդավայր	Թիֆլիս, Ռուսական կայսրություն[1]
Մահացել է	1909[1]
Գերեզման	Բլագովեշչենսկ[1]
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն
Ազգություն	հայ
Մասնագիտություն	քաղաքական գործիչ

Գրիգոր Մանուչարյանցի տոհմից։

Կենսագրություն

Սովորել է Թիֆլիսի և Քութայիսի գիմնազիաներում, 1882 թվականին ընդունվել Պետերբուրգի համալսարանի մաթեմատիկական ֆակուլտետը։ Ուսանողական շարժումներին մասնակցելու համար 1883 թվականին հեռացվել է համալսարանից։ Նույն թվականին «Նարոդնայա վոլյա» նարոդնիկական կազմակերպության անդամների հետ հեղափոխական աշխատանք է ծավալել Խարկովում (հիմնել են ընդհատակյա տպարան, տպագրել և տարածել հեղափոխական գրականություն)։ 1885 թվականին դատապարտվել է կախաղանի։ Բայց դատավճիռը փոխարինվել է 10 տարվա բանտարկությամբ, և նա նետվել է Շլիսելբուրգի ամրոցը։ Բանտում շարունակել է հեղափոխական աշխատանքը, սերտ կապ պահպանել նարոդովոլեցներ Նիկոլայ Մորոզովի և Վ. Ն. Ֆիգների հետ։ Ազատազրկման ժամկետը լրանալուց (1895) հետո Մանուչարյանը հրաժարվել է հեռանալ Շլիսելբուրգից, քանի դեռ այնտեղ էին իր հեղափոխական ընկերները։ Ցարական ոստիկանությունը նրան աքսորել է Սախալին։ Նրա անձնական բախտով հետաքրքրվել և փորձել է նրան օգնել գրող Անտոն Չեխովը։ Աքսորում Մանուչարյանը գրել է «Իմ դատավարությունը» («Բիլոյե» («Былое»), 1906, Ν 7), «Շլիսելբուրգից դեպի Սախալին» («Բիլոյե» («Былое»), 1907, Ν 6) հուշագրությունները։ Թաղվել է Բլագովեշչենսկ քաղաքում։