Палеогеография

Палеогеография (гр. palaіos– ежелгі және география) – Жердің өткен геологиялық дәуірлердегі физико-географиялық жағдайларын зерттеумен айналысатын ғылым; Жердің географиялық қабығының даму заңдылықтарын және табиғат пен адамның өзара әрекеттестігінің тарихын зерттейтін ғылым. 19 ғасырдың ортасында қалыптасты. Зерттеу әдістері мен міндеттері жағынан тарихи геологиямен салалас.^[1]

Континенттердің Пангей заманынан қазіргі заманға дейінгі қозғалысы

Палеогеографияның негізгі мақсаттары: қазіргі табиғи ортаның жағдайын бағалау үшін әр түрлі аймақтағы геологиялық дәуірлердегі табиғи жағдайлардың динамикасын зерттеу; литологиялық-фациялық, ландшафтылық, климаттық және т.б. аймақтық және ғаламдық карталар түріңде кеңістіктегі қайта құрулар әзірлеу; табиғи өзгерістердің себебін анықтау. Палеогеографиялық қайта құру әдістері көне бедердің, тау жыныстарының жату жағдайын, бір жастағы қат-қабаттарды талдауға (соның ішінде олардың заттық құрамын, радиоизотоптық және палеомагниттік қасиетін), үгілу қабығының қалдықтарын, қазба топырақтарды, тоңды формацияларды, флора мен фаунаны, археологиялық қоныстарды зерттеуге негізделген. Палеогеографияға палеогеоморфология, палеоклиматология, палеобиогеография және т.б. жатады.^[2]

Басты тәсілі:

• тау жыныстарында сақталған макро-микроскоптық органик қалдықтарды зерттеу.
  Палеогеографиялық әдістер – ежелгі жер бедерін зерттеуге, тау жыныстарының жатысын, бірдей жастағы қат-қабатты фациялық талдауға, мору қыртысының қалдықтарын, топырақ қазбаларын, тоң формацияларын, флора, фауна қалдықтарын, археологиялық тұрақтарды зерттеуге негізделген. Палеогеография геофизика, геохимия, климаттану, палеоэкология, палеонтология, тектоника, литология, фация туралы ілімдермен тығыз байланысты.
  20 ғасырдың 30-жылдарынан бастап Палеогеографиялық зерттеулер кен байлықтарын іздеуге бағыт сілтейтін ғылымға айналды. Палеогеографиядан палеоклиматология, палеовулканология, палеогеоморфология, палеобиогеография қалыптасты.^[3].