ភាសាផ្លូវការ

ភាសាផ្លូវការ គឺជាភាសាដែលត្រូវបានការផ្ដល់នូវឋានៈតាមផ្លូវច្បាប់ពិសេសមួយនៅក្នុងប្រទេស, រដ្ឋ, ឬដែនសមត្ថកិច្ចណាមួយ។ ជាធម្មតា ភាសាផ្លូវការនៃប្រទេសមួយ គឺសំដៅទៅលើភាសាដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ក្នុងជួររដ្ឋាភិបាល រួមមាន ស្ថាប័នតុលាការ សភា រដ្ឋបាល ។ល។ ដើម្បីធ្វើប្រតិបត្តិការងារប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន។ ^[១] ដោយសារតែ "មធ្យោបាយក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ប្រជាជន មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរដោយច្បាប់ណាមួយបាន (the means of expression of a people cannot be changed by any law)",^[២] ពាក្យបច្ចេកទេស "ភាសាផ្លូវការ" ជាធម្មតា មិនសំដៅទៅភាសាដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយប្រជាជន ឬប្រទេសណាមួយទេ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺសំដៅទៅភាសាដែលបានប្រើប្រាស់ដោយរដ្ឋាភិបាលរបស់ប្រទេសនោះ។^[៣]

ឋានៈ

Official status can also be used to give a language (often indigenous) a legal status even if that language is not widely spoken. For example, in New Zealand the Māori language and New Zealand Sign Language both have de jure official status under the Māori Language Act 1987 and New Zealand Sign Language Act 2006^[៤] respectively, even though Te Reo Māori is spoken by less than five percent of the New Zealand population, who predominantly speak English ^[៥]. New Zealand thus has one de facto and two de jure Official Languages^[៦] Non-national or supranational organizations such as the United Nations and the European Union may also have official languages.

មើលផងដែរ

• បញ្ជីរាយនាម ភាសាផ្លូវការ ដោយរដ្ឋ
• បញ្ជីរាយនាម ភាសាផ្លូវការ ដោយស្ថាប័ន
• List of languages without official status
• Minority language