រាជវង្សកូនបោន

រាជវង្សកូនបោន ( ភូមា : ကုန်းဘောင်ခေတ် , បញ្ចេញសម្លេង  [kóʊɰbàʊɰkʰɪʔ] ) ដែលគេស្គាល់ផងដែរថាជា អាណាចក្រភូមាទីបី (တတိယမြန်မာနိုင်ငံတော်) និងអតីតគេស្គាល់ថាជា រាជវង្សអាឡុមប្រា (အလောင်းဘုရားမင်းဆက်) និង រាជវង្សនាងហិនទ័រ (မုဆိုးမင်းဆက် រាជវង្សម៉ុកសូ) ជា រាជវង្សចុងក្រោយដែលគ្រប់គ្រង ប្រទេសភូមា / មីយ៉ាន់ម៉ា ពីឆ្នាំ 1752 ដល់ឆ្នាំ 1885 ។ វាបានបង្កើតអាណាចក្រធំទីពីរក្នុង ប្រវត្តិសាស្ត្រភូមា និងបន្តកំណែទម្រង់រដ្ឋបាលដែលចាប់ផ្តើមដោយ រាជវង្សតុងហ្គោ, ចាក់គ្រឹះនៃរដ្ឋទំនើបនៃប្រទេសភូមា។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី កំណែទម្រង់បានបង្ហាញពីភាពមិនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរារាំងការឈានទៅមុខរបស់ អង់គ្លេស ដែលបានកម្ចាត់ពួកភូមានៅក្នុង សង្គ្រាមអង់គ្លេស-ភូមា ទាំងបី ក្នុងរយៈពេលប្រាំមួយទសវត្សរ៍ (1824-1885) និងបានបញ្ចប់របបរាជានិយមភូមាដែលមានអាយុកាលរាប់ពាន់ឆ្នាំនៅឆ្នាំ 1885។

រាជវង្សកូនបោន ကုန်းဘောင်
1752–1885
ទង់ជាតិ វរលញ្ឆករជាតិ
ធានី	ស្វេបូ (1752–1760) សាហ្គាង (1760–1765) អាវ៉ា (1765–1783, 1821–1842) អាម៉ារ៉ាពុរ៉ា (1783–1821, 1842–1859) ម៉ាន់ដាឡាយ (1859–1885)
ភាសាទូទៅ	ភូមា
សាសនា	ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ
រដ្ឋាភិបាល	របបរាជានិយមដាច់ខាត
ព្រះមហាក្សត្រ
▪ 1752–1760	អឹឡោនផឹយ៉ា (អង្គដំបូង)
▪ 1878–1885	ស៊ីប៊មីន (អង្គចុងក្រោយ)
នីតិបញ្ញត្តិ	សភា
សម័យកាលប្រវត្តិសាស្រ្ត	Early modern period
▪ ការបង្កើតរាជវង្ស	29 កុម្ភៈ 1752
▪ ការបង្រួបបង្រួមប្រទេសភូមា	1752–1757
▪ សង្គ្រាមជាមួយសៀម	1760–1854
▪ ការឈ្លានពានរបស់ចិន	1765–1769
▪ សង្គ្រាមអង់គ្លេស-ភូមា	1824–1826, 1852, 1885
▪ ចុងបញ្ចប់រាជវង្ស	29 វិច្ឆិកា 1885
រូបិយវត្ថុ	ចាត (ពីឆ្នាំ 1852)
Preceded by Succeeded by ‎រាជវង្សតោនងុ នគរហង្សាវត្តីស្ដារ អាណាចក្រម៉្រោកអ៊ូ អាណាចក្រអាហូម អាណាចក្រកាចារី អាណាចក្រឡានណា អាណាចក្រអយុធ្យា រាជវង្សឈីង ប៊្រីទីសរាជ ភូមានៅក្រោមគ្រប់គ្រងរបស់សហរាជាណាចក្រ ទឹកដីរបស់ឈៀងម៉ៃ ទឹកដីរបស់លំប៉ាង ទឹកដីរបស់ណាន ទឹកដីរបស់លំពូន ទឹកដីរបស់ព្រែ