ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត

From Wikipedia, the free encyclopedia

ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត
Remove ads

ព្រះឧបសេនវង្គន្តបុត្តត្ថេរ គឺ​ជា​ព្រះ​អរហន្ត​សាវកមួយ​អង្គ មាន​តំណែង​ឋានន្តរសក្តិ និង​ទ្រទ្រង់​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ក្នុង​ចំណោម​ព្រះ​មហាសាវក​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ ទាំង​ជា​កម្លាំង​សំខាន់ក្នុង​ការ​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​ព្រះ​ធម្មវិន័យ​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា​អោយ​ទូលំទូលាយ​ទៅ។

ផ្នែកជាបន្តបន្ទាប់នៃ
ព្រះពុទ្ធសាសនា

Thumb
គ្រោងមតិកា · ក្លោងទ្វារ

ប្រវត្តិ
កាលប្បវត្តិ · សង្គាយនា
ព្រះពុទ្ធ · សាវ័ក

ព្រះធម៌Concepts

អរិយសច្ច៤ · បញ្ចក្ខន្ធ
អនិច្ចំ · ទុក្ខំ · អនត្តា
បដិច្ចសមុប្បាទ
លោកុត្តរបដិច្ចសមុប្បាទ១១
មជ្ឈិមគ្គបដិបទា · សុញ្ញតា
ច្បាប់នៃកម្ម · ជាតិ (ជាតិ
សង្សារវដ្ត · លោកធាតុ

ការបដិបត្តិ

ព្រះរតនត្រ័យ
សិក្ខាបទ៥ · សិក្ខាបទ៨
សមាធិ · បញ្ញា
អរិយអដ្ឋង្គិកមគ្គ
ពោធិបក្ខិយធម៌

និព្វាន
និព្វាន៤ថ្នាក់ · ព្រះអរហន្ត
ពុទ្ធភាពពោធិសត្វ · ពោធិសត្វ

ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា
គម្ពីរធម៌ · ថេរវាទ
គម្ពីរបាលី · មហាយាន
គម្ពីរធម៌ចិន · វិជ្រយាន
គម្ពីរធម៌ទីបេ

ថេរវាទ

  Thumb  

ប្រទេស

  ស្រីលង្កា
កម្ពុជា  ឡាវ
ភូមា  ថៃ
 

Texts

 

ព្រះត្រ័យបិដក
Commentaries
Subcommentaries

 

History

 

Pre-sectarian Buddhism
Early schools  Sthavira
Asoka  Third Council
Vibhajjavada
Mahinda  Sanghamitta
Dipavamsa  Mahavamsa
Buddhaghosa

 

Doctrine

 

Saṃsāra  Nibbāṇa
Middle Way
អរិយដ្ឋង្គិកមគ្គ
អរិយសច្ច៤
Enlightenment Stages
Precepts  Three Jewels
Outline of Buddhism

 

ព្រះត្រៃបិដក

    វិន័យបិដក    
   


                                                                
មហាវិភង្គ ភិក្ខុនី មហាវគ្គ ចុល្លវគ្គ វរិវារ
                         
   
    សុត្តន្តបិដក    
   
                                                                          
ទីឃនិកាយ មជ្ឈិមនិកាយ
                             
   


   
                                                                                    
សំយុត្តនិកាយ អង្គុត្តរនិកាយ
                                 
   


   
                                                                               
អង្គុត្តរនិកាយ ខុទ្ទកនិកាយ
                               
   
   
                                                                               
ខុទ្ទកនិកាយ
                               
   
    អភិធម្មបិដក    
   
                                                                               
ធម្ម វិភង្គ ធាតុ
បុ.
កថាវត្ថុ យមកប្បករណ៍
                               
   
   
                                                                                    
មហាបដ្ឋាន
                                 
   
         
Remove ads

អតីតជាតិ

ព្រះ​បទុមុត្តរៈសម្មាសម្ពុទ្ធ

សម័យ​មួយ​លោក​បាន​ចូល​គាល់​ព្រះ​បទុមុត្តរៈ​សម្ពុទ្ធ បាន​ឃើញ​ផ្កា​កណិការី ក៏​កាច់​ផ្កា​នោះ​ត្រង់​ទង យក​មក​ធើ្វ​ប្រដាប់​លើ​ឆ័ត្រ ហើយ​បង្អោន​ចូល​ទៅ​ថ្វាយ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ និង​បាន​ប្រគេន​ភត្ត​ដល់​ភិក្ខុ​សង្ឃ​៨​អង្គ មាន​ព្រះ​បទុមុត្តរៈ​សម្ពុទ្ធ​ជា​ប្រធាន​រួម​ជា​៩​អង្គ។ ព្រះ​អង្គ​បាន​ត្រាស់​អនុមោទនា​ ការ​ថ្វាយ​ស្វេត​ច្ឆ័ត្រ​ផ្កាកណិកា និង​ការ​ប្រគេន​អាហារ​របស់​ខ្ញុំ​ថា ដោយ​សេចក្តី​ជ្រះ​ថ្លា​នៃ​កុលបុត្រ​នេះ កុលបុត្រ​នេះ​នឹង​បាន​សោយ​ទិព្វ​សម្បត្តិ ជា​កំពូល​នៃ​ទេវតា​ទាំង​ឡាយ ក្នុង​ឋាន​សួគ៌៣០ជាតិ នឹង​បាន​ជា​សេ្តច​ចក្រពត្តិ ២១ជាតិ ហើយ​នឹង​បាន​ជា​រាជា​ក្នុង​បទេសរាជ រាប់​ចំនួន​មិន​បាន កុលបុត្រ​នោះ​នឹង​បាន​ជា​សាវ័ក​របស់​ព្រះ​គោតម​សម្ពុទ្ធ​ក្នុង​កាល​អនាគត មាន​នាម​ថា​ឧបសេន

Remove ads

បច្ចុប្បន្នជាតិ

ជីវប្រវត្តិ

ព្រះ​ឧបសេន​ជា​បុត្រ​របស់​វង្គន្តព្រាហ្មណ៍ ដែល​ជា​មេស្រុក និង​នាង​សារី​ព្រាហ្មណីក្នុង​ស្រុក​ឈ្មោះ​នាលកៈ ឬ​ហៅ​ថា នាលន្ទា ក្នុង​ដែន​មគធរដ្ឋ។ ហេតុដែល​ហៅថា ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត ព្រោះ ឈ្មោះ​របស់​លោក​ឧបសេន​​ត្រូវ​បាន​បូក​ជា​មួយ​នឹង​ឈ្មោះ​របស់​បិតា វង្គន្តៈ។ លោក​ជាប្អូន​ប្រុស​របស់​ព្រះ​សារីបុត្រត្ថេរ។ លោក​មាន​បងប្អូន​ទាំង​អស់​៧​នាក់ ប្រុស​៤នាក់ ស្រី​៣​នាក់។ ប្រុស​៤​នាក់​គឺ ព្រះ​សារីបុត្តត្ថេរព្រះ​ចុន្ទត្ថេរព្រះ​ឧបសេនត្ថេរ១ ព្រះ​រេវតត្ថេរ១។ ស្រី​៣​នាក់​គឺ នាង​ចាលាឧបចាលា១ និង​នាង​សីសុបចាលា១។ ឧបសេន​មាណព មាន​វ័យ​ចម្រើន​ឡើង​បាន​រៀន​ចប់​វិជ្ជា​ត្រៃវេទក្នុង​សាសនា​របស់​ព្រាហ្មណ៍​តាម​ត្រកូល មាន​ការ​បូជា​យញ្ញ​ជា​មន្ត​សម្រាប់​សែន​បួង​សួង និង​សូត្រ​អង្វរ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​របស់​គេ​ដើម្បី​សុំ​សេចក្តី​សុខ​និង​ការ​ប្រាថ្នា​ផ្សេង​ៗ។

បព្វជ្ជា

ក្រោយ​មក​ឧបសេនមាណព​បាន​ទៅ​គាល់​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ហើយ​បាន​ស្តាប់​ព្រះធម៌​របស់​ព្រះ​បរម​សាស្តា មាន​សទ្ធា​ជ្រះថ្លា គឺ​ការ​ជឿ​ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា ហើយ​បាន​ចេញ​បព្វជ្ជា​ជា​ភិក្ខុ​ប្រព្រឹត្ត​បដិបត្តិ​សមណកិច្ច​តាម​នាទី។

ការ​បញ្ញត​សិក្ខាបទ​របស់​ព្រះ​សាស្តា

ក្រោយ​ពី​បព្វជ្ជា​ហើយ​បាន​១​វស្សា ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត គិត​ចង់​ជួយ​ធ្វើ​អោយ​ព្រះ​សាសនារីក​ចម្រើន ទើប​តាំង​ខ្លួន​ជា​ឧបជ្ឈាយ៍​បំបួស​កុលបុត្រ​មួយ​ក្នុង​សម្មាក់​របស់​លោក។ ក្នុង​វស្សា​ទី ២ លោក​ក៏​បាន​នាំ​សិស្សដែល​បាន​បំបួស​អស់​១​វស្សា​នោះ​ទៅ​គាល់​ព្រះ​សាស្តា។ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ត្រាស់​សួរ​ថា "ម្នាល​ឧបសេន អ្នក​បួស​បាន​ប៉ុន្មាន​វស្សាហើយ?" ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​ក្រាប​ទូល​ថា "បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចម្រើន ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​បួស​បាន​ពីរ​វស្សា​ហើយ ព្រះអង្គ"។ ព្រះ​បរម​សាស្តា​ត្រាស់​សួរ​បន្ត "ភិក្ខុ​រូប​នេះ​បួស​បាន​ប៉ុន្មាន​វស្សា​?" ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​ទូល​តប​ថា "បពិត្រ​ព្រះអង្គ ភិក្ខុ​រូប​នេះ​បួស​បាន​មួយ​វស្សា​ហើយ ព្រះអង្គ" ព្រះ​អង្គ​ត្រាស់​សួរ​ទៀត​ថា ម្នាល​ឧបសេន ភិក្ខុ​រូប​នេះ​ត្រូវ​ជា​អ្វី​នឹង​អ្នក? ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះអង្គ ភិក្ខុ​រូប​នេះ​ជា​សទ្ធិវិហារិក​របស់​ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ ព្រះ​ឧបសេន​វង្គន្តបុត្ត​ក្រាបទូល ដោយ​ប្រាថ្នា​នឹង​បាន​ទទួល​ស្តាប់​ពុទ្ធ​តម្រាស់​សរសើរ​អំពី​ហេតុ​ដែល​ខ្លួន​គិត។
ម្នាល មោឃបុរស ការ​ធ្វើ​ក្នុង​កិច្ច​នេះ​ជា​របស់​ដែល​មិន​សម​គួរ មិន​គួរ​ដល់​សមណៈ​ទ អ្នក​ជា​អ្នក​គួរ​ទទួល​នូវ​ការ​ប្រៀន​ប្រដៅ តែ​ហេតុ​អី​ទើប​យល់​ថា ខ្លួន​គួរ​ប្រៀន​ប្រដៅ​អ្នក​ដទៃ អ្នក​ស្វែង​រក​រឿង​ខ្វល់​លំបាក គឺ​ទាក់​ទង​ពួក​គណៈ​ច្រើន ការ​ធ្វើ​របស់​អ្នក​នេះ​មិន​មែន​ជា​ហេតុ​នាំ​អោយ​កើត​សេចក្តី​ជ្រះថ្លា​​ដល់​អ្នក​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះ​ថ្លា​ ឬ​អោយ​កើត​សេចក្តី​ជ្រះ​ថ្លា​ក្រៃ​លែង​ឡើង​ដល់​អ្នក​ដែល​ជ្រះ​ថ្លា​ហើយ​ក៏​ទេ ការ​ធ្វើ​របស់​អ្នក​នេះ មាន​តែ​ធ្វើ​មិន​អោយ​កើត​សេចក្តី​ជ្រះថ្លា ដល់​អ្នក​ដែល​មិន​ទាន់​ជ្រះថ្លា ធ្វើ​អោយ​អ្នក​ដែល​ជ្រះ​ថ្លា​ហើយ ឈប់​ជ្រះ​ថ្លា​វិញ​ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​តិះដៀល​ដូច្នេះ​ហើយ ទើប​ទ្រង់​បញ្ញត​សិក្ខាបទ​ថា ភិក្ខុ​មាន​វស្សា​តិច​ជាង​១០​វស្សា មិន​គួរ​អោយ​ឧប្បសម្បទា​ដល់​កុលបុត្រ​ ភិក្ខុ​ណា​អោយ ភិក្ខុ​នោះ​ត្រូវ​អាបត្តិ​ទុក្កដ តថាគត​អនុញ្ញាត​អោយ​ភិក្ខុ​មាន​វស្សា​១០ ឬ​ច្រើន​ជាង​១០​វស្សា​ឡើង​ទៅ អោយ​ឧបសម្បទា​ដល់​កុលបុត្រ​បាន​ គឺ​ធ្វើ​ជា​ឧបជ្ឈាយ៍បាន។

សម្រេច​គុណ​ធម៌​ជាន់​ខ្ពស់

ក្រោយ​ពី​ត្រូវ​ព្រះ​សាស្តា​តិះដៀល​ហើយ ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​ក្រាប​ថ្វាយ​បង្គំ​លា​ចេញ​ពី​ទី​គាល់ ហើយ​គិត​ថា យើង​ត្រូវ​តិះដៀល​ព្រោះ​បរិវារ យើង​នឹង​អោយ​ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​ប្រទាន​សាធុកា​ដល់​យើង​ព្រះ​អាស្រ័យ​បរិវារ​របស់​យើង ដោយ​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​ភក្ត្រ​ដែល​ប្រៀប​ដូច​ព្រះ​ចន្ទ​ពេញវង់​ដូច្នោះ។ កាល​គិត​ហើយ​ លោក​ក៏​ទៅ​ចម្រើន​វិប្សនានៅ​ក្នុង​ទី​កន្លែង​ដ៏​សម​គួរ​មួយ​​ដោយ​មិន​ប្រមាទ មិនយូរប៉ុន្មាន​លោក​ក៏​សម្រេច​ព្រះ​អរហត្ត​ ជា​ព្រះ​អរិយ​បុគ្គល​ជាន់​ខ្ពស់​ក្នុង​ព្រះពុទ្ធ​សាសនា ហើយ​លោក​ជា​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​នៅ​ក្នុង​ធុតង្គ ១៣​ប្រការ ទាំង​លោក​បាន​ឈ្មោះ​ថា មាន​សិស្ស​និង​បរិវារ​ច្រើន។

១០គាថា

ក្រោយ​ពី​បាន​ជា​ព្រះ​អរហន្ត​ហើយ ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្តត្ថេរ បាន​ពោល​គាថា​ទុក​១០​គាថា មាន​នៅ​ក្នុង​បាលី​គម្ពីរ​ខុទ្ធកនិកាយ​ថេរគាថា មាន​សេចក្តី​ថា

  1. ភិក្ខុគួរ​នៅ​ក្នុង​អាសនៈ​ដ៏​ស្ងាត់ មិន​មាន​សម្លេង​គឹក​កង ដែល​ជា​ទី​អាស្រ័យ​នៅ​របស់​សត្វ​ព្រៃ​ទាំង​ឡាយ ព្រោះ​នឹង​បាន​កើត​សភាព​ស្ងប់​ដល់​ខ្លួន។
  2. ភិក្ខុ​គួរ​ប្រើ​សំពត់​ដែល​រើស​មក​អំពី​គំនរ​សម្រាម ឬ​រើស​មក​ពី​ព្រៃ​ស្មសាន ឬ​រើស​ពី​ផ្លូវ​តូច​ធំ ទើប​សមគួរ។
  3. ភិក្ខុ​គួរ​ធ្វើ​ចិត្ត​អោយ​ទាប (​គួរ​កម្ចាត់​មានះ គឺ​ការ​ប្រកាន់​ខ្លួន​ចេញ) គួរ​ត្រាច់​បិណ្ឌបាត​តាម​លំដាប់​ត្រកូល គួរ​សង្រួម​រវាំង​ទ្វារ បាន​ដល់​ភ្នែក ត្រចៀក ច្រមុះ អណ្តាត កាយ ចិត្ត។
  4. ភិក្ខុ​គួរ​ត្រេកអរ​ចំពោះ​តែ​វត្ថុ​របស់​ខ្លួន សូម្បី​ជា​របស់​សៅហ្មង មិន​គួរ​ត្រូវ​ការ​រស​អាហារ​អោយ​ច្រើន​យ៉ាង ព្រោះ​ចិត្ត​របស់​បុគ្គល​ដែល​ជាប់​នៅ​ក្នុង​រស​អាហារ រមែង​មិន​ត្រេក​អរ​ក្នុង​ការ​សម្លឹង​មើល​នូវ​ធម៌ (មិន​ត្រេក​អរ​ក្នុង​ឈាន)។
  5. ភិក្ខុ​គួរ​ជា​អ្នក​ប្រាថ្នា​តិច គួរ​សន្តោស គឺ​ត្រេកអរ​តាម​មាន​តាម​បាន គួរ​ជា​អ្នក​ស្ងាត់ មិន​គួរ​ច្រឡូក​ច្រឡំ​ជា​មួយ​គ្រហស្ថ និង​បព្វជិត​ទាំង​ឡាយ។
  6. ភិក្ខុ​គួរ​ធ្វើ​ខ្លួន​អោយ​ដូច​ជា​មនុស្ស​ឆ្កួត និង​មនុស្ស​គ មិន​គួរ​និយាយ​ច្រើន​ក្នុង​កណ្តាល​សង្ឃ។
  7. ភិក្ខុ​មិន​គួរ​ជេរ​បុគ្គល​ណា គួរ​លះ​ការ​ប៉ះ​ទង្គិច​នឹង​អ្នក​ដទៃ គួរ​សង្រួម​ក្នុង​ព្រះ​បាតិមោក្ខ (ប្រមូល​សីល​របស់​ព្រះ​សង្ឃ​ដែល​សូធ្យ​រាល់​កន្លះ​ខែ មាន​២២៧) គួរ​ស្គាល់​ប្រមាណ​ក្នុង​អាហារ។
  8. ភិក្ខុ​គួរ​ឈ្លាស​ក្នុង​ការ​កើត​ឡើង​នៃ​ចិត្ត ដែល​មាន​និមិត្ត​ដែល​ខ្លួន​កាន់​យក​ល្អ​ហើយ គួរ​ប្រកប​សមថៈ (ការ​ធ្វើ​ចិត្ត​អោយ​ស្ងប់) និង​វិបស្សនា(គឺ​ឃើញ​ថា វត្ថុ​ដែល​បច្ច័យ​តាក់​តែង​ទាំង​ពួង​ជា​ត្រៃលក្ខណ៍)ក្នុងវេលាដ៏​គួរ។
  9. ភិក្ខុ​ដែល​មាន​បញ្ញា ជា​អ្នក​ប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​ព្យាយាម​ជានិច្ច គួរ​ប្រកប​ចិត្ត​តែ​ក្នុង​ផ្លូវ​ដែល​ត្រូវ​គ្រប់​កាល ដោយ​តាំង​ចិត្ត​ថា បើ​នៅ​មិន​ទាន់​អស់​ទុក្ខ នឹង​មិន​ដាក់​ធុរៈ។
  10. អាសវៈ (កិលេស​ដែល​ត្រាំ​នៅ​ក្នុងសន្តាន) ទាំង​អស់​របស់​ភិក្ខុ​ដែល​នៅ​យ៉ាង​នេះ ជា​អ្នក​ប្រាថ្នា​សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​យ៉ាង​នេះ រមែង​អស់​ទៅ​ ភិក្ខុ​នោះ​រមែង​បាន​ដល់​ព្រះ​និព្វាន។

ហេតុ​ដែល​កុលបុត្រជ្រះថ្លា

មូល​ហេតុ​ដែល​កុលបុត្រ​ជ្រះថ្លា ចូល​មក​បព្វជ្ជា​ឧបសម្បទា​ក្នុង​សម្នាក់​របស់​លោក​ច្រើន​ដូច្នោះ ព្រោះ​ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​ចេញ​បព្វជ្ជា​អំពី​ត្រកូល​ធំ១ លោក​ជា​ធម្មកថិក​ដ៏​ឈ្លាស សម្តែង​ធម៌​ដែល​ប្រៀប​ដូច​ជា​ផែន​ដី១ ទើប​មាន​កុលបុត្រ​ចំនួន​ច្រើន​មាន​សទ្ធា​ជ្រះថ្លា គឺ​មាន​ជំនឿ​និង​ជ្រះ​ថ្លា​ក្នុង​ធម្មកថា​របស់​លោក ហើយ​ចេញ​បួស​ក្នុង​សម្នាក់​របស់​លោក អំពី​ត្រកូល​ដែល​ជា​ញាតិ​ខ្លះ ជា​មិត្ត​សម្លាញ់​ខ្លះ​ និង​ត្រកូល​អាមាត្យ​ខ្លះ។ មុន​នឹង​លោក​បំបួសកុលបុត្រ លោកតែង​ពោល​​ថា ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​សមាទាន​អារញ្ញិកធុតង្គ កាល​ពួក​លោក​អាច​កាន់​ធុតង្គ​បាន ពួក​លោក​ក៏​នឹង​បាន​បព្វជ្ជា។ ទើប​លោក​បង្រៀន​ធុតង្គ​ដល់អ្នក​ទាំង​នោះ។ លុះ​លោក​មាន​វស្សា​គំរប់​១០​ហើយ ទើប​លោក​បព្វជ្ជា​កុលបុត្រ​ទាំង​នោះ​​មាន​ប្រមាណ​៥០០​នាក់​ជា​ភិក្ខុ។ ក្នុង​សម័យ​មួយ ព្រះ​បរម​សាស្តា​ប្រថាប់​នៅ​ក្នុង​វត្ត​ជេតពន​មហាវិហារ ត្រាស់​ប្រាប់​ភិក្ខុ​សង្ឃ​ថា ព្រះ​អង្គ​ប្រាថ្នា​នឹង​នៅ​តែ​ម្នាក់​ឯង មិន​ទាក់​ទង​ជា​មួយ​ភិក្ខុ​ណា​មួយ​ឡើយ។ ចំណែក​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ក៏​តាំង​កតិកាគ្នា​ឡើង​ថា "អ្នក​ណា​ចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ត្រូវ​អោយ​អ្នក​នោះ​សម្តែង​អាបត្តិ​បាចិត្តិយៈ​ចេញ"។ គ្រានោះ​ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​គិត​ថានឹង​មកគាល់​ព្រះ​សាស្តា ទើប​មក​កាន់​វត្ត​ជេតពន​មហាវិហារ ជា​មួយ​នឹង​បរិវារ​របស់​លោក បាន​ចូល​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​បរម​លោកនាថ​ហើយ គង់​ចុះ​ក្នុង​ទី​ដ៏​សមគួរ។ ព្រះ​អង្គ​ក៏​ត្រាស់​ជា​មួយ​នឹង​សទ្ធិវិហារិក​មួយ​រូប​របស់​ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​ត្ថេរថា "នែ៎ភិក្ខុ សំពត់​បង្សុកូល​ជា​ទី​ពេញ​ចិត្ត​របស់​អ្នក​ឬ?" បពិត្រ​ព្រះ​អង្គ​ដ៏​ចម្រើន សំពត់​បង្សុកូល​មិន​ជា​ទី​ពេញ​ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​ទេ ការ​ដែល​កាន់​បង្សុកូលិកធុតង្គ​របស់​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ ព្រោះ​ការ​គោរព​ក្នុង​ព្រះ​ឧបជ្ឈាយ៍​របស់​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ។ ព្រះ​សាស្តា​ទ្រង់​ប្រទាន​សាធុការ​ដល់​ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​ត្ថេរថា ល្អហើយៗ ឧបសេន

តំណែង

សម័យ​ក្រោយ​មក​ ព្រះ​សាស្តាស្តេច​ចេញ​ប្រថាប់​គង់​កណ្តាល​ព្រះ​អរិយសង្ឃ ​ទ្រង់​សរសើរ​គុណ​​តែង​តាំង​ព្រះ​ឧបសេនវង្គន្តបុត្ត​ត្ថេរ ទុក​ក្នុង​ឋានន្តរសមណ​សក្តិថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ឧបសេន ជា​អ្នក​ប្រសើរ​ជាង​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ដែល​ជា​សាវក​របស់​តថាគត ផ្នែក​នាំ​មក​នូវ​សេចក្តី​ជ្រះថា្ល​ដោយ​ជុំវិញ ឬ​ដោយ​ទូទៅ​ក្នុង​ពួក​ជន​ទាំង​ថ្នាក់​ខ្ពស់​ និង​ថ្នាក់​ទាប។

Remove ads

សេចក្តី​ពន្យល់

ទុក្កដ ជា​ឈ្មោះ​អាបត្តិ​មួយ​ជំពូក​ក្នុង​អាបត្តិ​ទាំង​៧​យ៉ាង បាន​ដល់ បារាជិក សង្ឃាទិសេស ថុល្លច្ច័យ បាចិត្តយៈ បាដិសេទនិយៈ ទុក្កដ ទុព្ភាសិត។

យោង

ព្រះអសីតិមហាសាវក

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads