រន្ធ

រន់ បា.; សំ. ( ន. ) (រន្ធ្រ “រូង, ប្រហោង; អណ្តូង, រំលុង; ទោស, កំហុស; វិកលឬពិកល្យ, ពិការ”) រូង, ប្រហោង; រូងទាល់: រន្ធក្តាម, រន្ធកណ្តុល, រន្ធចង្រិត, រន្ធជាស, រន្ធត្រដេវ ។ រន្ធផើយ ឬ រន្ធហុយ ប៉ែកខាងចុងរន្ធក្នុងដី មានសណ្ឋានសេវឡើងលើធ្លុះក្រហេវបន្តិចឬមិនធ្លុះទេ គ្រាន់តែស្ដើងស្ទើរនឹងធ្លុះក៏មានសម្រាប់ឲ្យមានខ្យល់អាកាសដើរស្រួលឬសម្រាប់ដោះខ្លួនចេញក្នុងកាលដែលមានភ័យអាសន្ន (របស់សត្វរន្ធវាសីពួកខ្លះ) : រន្ធផើយជាស, រន្ធហុយកណ្តុរប្រែង ។ រន្ធហេវ រន្ធដែលមានប្រហោងតូចបែកសៀវក្រហេវ (សម្រាប់សត្វម្ចាស់រន្ធគេចលាក់ខ្លួនពួនបំបាំង) ។