qeb

Kurmancî

Navdêr

qeb n

1. pêşbirk, pêşbazî, reqabet, hevrikî

   Hevmane: reqîb

   Berê dema me gîya didûrîya, me milê xwe dida berhev, em dibûn qebê hev, me dikire qêr, "Kî qebê min, kî qebê min". Yên din jî digotin ez qebê te, ha honas ha honas. Xweyiyê zeviyê jî digot "ha pale ha pale, taştê savar e, mişk û mar nav da mirar e".

   • Qasekê me hevdu da ber kulm û pihênan, me kulmek radikir, sê kulm bi hev re dixwarin lê dîsa jî di dawiya qebê de min serê yekî ji wan şikand û paşê ez reviyam. — ()
   • Ev heywanên di bin me de guneh in. Were em ê peya bibin qebê hev û du bikin. — ()
   • Ew rêxistinên sosyalîst/komunist ku tên û li bajarên me qebê dewletê dixwazin û me dikujin û didine kuştin, ji bo çi vê şolê li bajarên xwe nakin.? — ()
   • Qebê wî dixwazin. — ()

Jê

• qebê yekî bûn
• qebê hevdu kirin
• qebê kesekî xwastin

Etîmolojî

  Etîmolojiya vê peyvê nehatiye nivîsîn. Eger tu bi rastî bizanî, kerem bike bişkoka "biguhêre" ya di ser van gotinan re bitikîne û etîmolojiya vê peyvê binivîse. Çavkaniyên ku te ew etîmolojî jê girtiye jî binivîse.

Werger

• Farisî:
• Îngilîzî:  → ,  → ,  → , ^?
• Tirkî:  → ,  →