De arte poëtica (Aristoteles)

De arte poëtica (Graece Περὶ Ποιητικῆς) est parvus Aristotelis tractatus, quo philosophus artem poëticam analytice dispiciebat, tam quod ad mythi structuram, quam quod ad elocutionem pertinet. In parte servata de tragoedia et poësi epica tantum agitur: secundum librum excidisse putatur, qui de comoedia et iambis disserebat^[1]. Certe praeclara est Aristotelica tragoediae finitio tamquam actionis gravis dramatica imitatio (Graece μίμησις), quae per terrorem et misericordiam purgationem (Graece κάθαρσις) apud spectatores efficit^[2]. Item carmen epicum actionis gravis narrativam imitationem esse ad eundem finem idoneam dicebat. Tragoedia et poësis epica homines meliores quam spectatores describunt, comoedia vero et iambi peiores^[3].

De arte poëtica liber Arabice conversus (circa saeculum X)

De posteritate

Hoc Aristotelis opusculum antiquitus parum divulgatum est. Nec commentarios novimus et testimonia rarissima sunt. Ipse textus difficilis^[4] est nec ad publicationem perpolitus esse videtur, sed lectioni ad Lycei discipulos destinatae propior est, saepe repetitae et interpolatae. Exempli gratia Horatius in Arte poetica sua Aristotelem ignorat^[5]. Nihilominus circa sextum saeculum versio Syriaca facta est hodie deperdita, e qua interpretatio Arabica hodie exstans enata est^[6]. Haec Arabica versio hodie ad genuinum textum restituendum editoribus satis utilis est. Quin etiam doctus vir Averroes commentarium suum texto adposuit^[7]. Rursus renascentiae litterarum tempore fortuna huius libri mira fuitː iam quinto decimo saeculo Georgius Valla eum Latine vertit, deinde editio princeps Graeca anno 1508 apud Aldum Manutium Venetiis in lucem prodiit et sedecimo saeculo commentarii multiplicati sunt Francisci Robortelli^[8], Vincentii Madii^[9], Petri Victorii^[10], Ludovici Castelvetro^[11]... Accessit etiam nova interpretatio Latina curante Alexandro Paccio^[12]. Castelvetro ex opusculo Aristotelico trium (actionis, loci, temporis) unitatum regulam eduxit, quae in aesthetica theatri classici apud Francogallos tanti momenti erat. Sub Aristotelis auctoritate ponebatur, quamquam in eius textu non ita firmiter enuntiata invenitur.