Digamma

Digamma^[1] (indecl., n.; Graece δίγαμμα) vel digammon (-i)^[2] vel digammos (-i)^[3] sive vau^[4] est littera Graeca obsoleta, Ϝ ϝ et Ͷ ͷ scripta, quae sonum vocis [v] et [w] reddebat. Digamma in systemate numerali Graeco numerum sex denotat.^[5]

Digamma

Abecedarium Graecum Α α Alpha Β β Beta Γ γ Gamma Δ δ Delta Ε ε Epsilon Ζ ζ Zeta Η η Eta Θ θ Theta Ι ι Iota Κ κ Cappa Λ λ Labda Μ μ My Ν ν Ny Ξ ξ Xi Ο ο Omicron Π π Pi Ρ ρ Rho Σ σ ς Sigma Τ τ Tau Υ υ Ypsilon Φ φ Phi Χ χ Chi Ψ ψ Psi Ω ω Omega

systema numerale αʹ 1 ιʹ 10 ρʹ 100 βʹ 2 κʹ 20 σʹ 200 γʹ 3 λʹ 30 τʹ 300 δʹ 4 μʹ 40 υʹ 400 εʹ 5 νʹ 50 φʹ 500 ϝʹ ϛʹ στʹ 6 ξʹ 60 χʹ 600 ζʹ 7 οʹ 70 ψʹ 700 ηʹ 8 πʹ 80 ωʹ 800 θʹ 9 ϙʹ ϟʹ 90 ϡʹ 900

Excepta dialecto Aeolica, digamma mature e lingua Graeca antiqua evanuit. Hiatus apud Homerum iis ferme locis conservatus est quibus digamma olim intervenerat aut adhuc aetate Homerica interveniebat.

Nonnulla verba Homerica digammo incipientia

Praesentia digammi in carminibus Homericis metro detegitur et tabellis Mycenaeis vel comparatione cum lingua Latina ceterisque linguis indoeuropaeis confirmaturː

• ϝοικος, Latine vīcus.
• ϝοινος, Latine vīnum.
• ϝέαρ, Latine ver.
• ϝέσπερος, Latine vesper.
• ϝείκοσι, Latine viginti.
• ϝέτος, Latine vetus.
• ϝόπα, Latine vox. Ex eadem radice ϝειπεῖν et ϝέπος.
• ϝείρω, Latine verbum.
• ϝιδεῖν, Latine videre. Ex eadem radice ϝοῖδα (vīdī) et ϝεῖδος.
• ϝελπίς et ϝέλπομαι, Latine volo et voluptas.
• ϝέννυμι < ϝεσ-νυμι, Latine vestis.
• ϝέργον, Germanice Werk aut Anglice work. Ex eadem radice ϝέρδω.

etc.

Alia verba consonantibus σϝ incipiebantː

• σϝέ, σϝοι, σϝόςː Latine se, suus (pronomen reflexivum).
• σϝηδύςː Latine suavis.
• σϝῆθος, Latine suesco/suetus.

etc.