induceres

Discretiva

induceres dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcerēs	secunda singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	indūcō (indūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈduːkereːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·dū·ce·rēs — morphologica: in-duc-eres

Usus

Latinitas antiqua

antiq.

• non edepol quo te esse impudicam crederem;

verum periclitatus sum animum tuom,

quid faceres et quo pacto id ferre induceres.

equidem ioco illa dixeram dudum tibi,

ridiculi causa. vel hunc rogato Sosiam. —Amphitruo Plauti. (ca. -200)