viantes

Discretiva

viantes dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
viantēs	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii viāns
viantēs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii viāns
viantēs	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii viāns
viantēs	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii viāns
viantēs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii viāns
viantēs	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii viāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /wiˈanteːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vi·an·tēs — morphologica: vi-ant-es

Usus

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Hinc nos egressos, Persae cum saepe afflicti, peditum stabiles pugnas horrerent, structis insidiis, occulte comitabantur, altrinsecus viantes catervas a celsis collibus explorando, ut id suspicans miles, ad usque perpetuum diem nec vallum erigeret nec sudibus se communiret. —Res gestae Ammiani Marcellini (c.330–c.391). Liber XXV. Caput III.