hunn

Kuckt och : Hunn

Lëtzebuergesch

Conjugaisoun
Indicatif	Persoun	Présent	Prétérit	Passé composé	Plus-que-parfait
	ech	hunn	hat	hu gehat	hat gehat
	du	hues	has	hues gehat	has gehat
	hien* / hie**	huet	hat	huet gehat	hat gehat
	mir	hunn	haten	hu gehat	hate gehat
	dir / Dir	hutt	hat	hutt gehat	hat gehat
	si	hunn	haten	hu gehat	hate gehat
Conditionnel		Présent simple	Présent composé	Passé
	ech	hätt		hätt gehat
	du	häss		häss gehat
	hien* / hie **	hätt		hätt gehat
	mir	hätten		hätte gehat
	dir / Dir	hätt		hätt gehat
	si	hätten		hätte gehat
Impératif
	Eenzuel	hief
	Méizuel	hieft / hutt
* steet fir hien, hatt, si / ** am Fall vun der Eifeler Regel

Verb (or) (trans.)

Hëllefsverb

Aussprooch (IPA): [hun]

Bedeitung:

1. Absolut: dréckt e Besëtz aus

• Ech hunn dausend Euro.

1. Hëllefsverb: hëlleft Verben ze conjugéieren

• Ech hu geschafft.

Hëllefsverb

Bayresch: hom (bar) Däitsch: haben (de) Franséisch: avoir (fr)

Limburgesch: höbbe (li) Hollännesch: hebben (nl)