Solee (cà)

El solee o spazzacà, tabiaa (prononziaa despess [su'reː] in lombard ocidental, [so'ler] in lombard oriental) opura anca dee, soldee, deron^[1], spendesc^[2] a l'è 'na strutura orizontala de legn che l'è bona de trasferìggh i sforz (soratutt quei verticai) a olter strutur.
La manera de fà i solee l'è nassuda cont el besogn de 'vèggh di cà con pussee d'on nivell, o abitazzion indè che 'l pian indove se viv el sia pussee olt del terren (per esempi i palafitt, o tucc i olter gener de cà indè che l'era necessari destaccàss de terra).
A poeuden vess de legn (el tipo pussee comun e facil de fà), de legn e ciment armaa, de laterizzi o de azzal-laterizzi.

Quest articol chì l'è scrivuu in lombard, grafia milanesa.

El nomm

El termen "solee" el riva del latin solarĭu(m), in del sens de sit espost al sô^[3].
El termen "dee" l'è doperaa soratutt in Val de Blegn e in de la Leventina (deron inveci l'è cognossuu soratutt in de l'olta Valmaggia): la parolla la rivaria de un compost de *areu, maschil de "area" - de indove el riva anca el lombard era.