Кнежевство Полоцк
From Wikipedia, the free encyclopedia
Полоцко Кнежевство (белоруски: По́лацкае кня́ства; руски: По́лоцкое кня́жество), познато и како Војводство Полоцк или Полоцка Русија[1] — средновековно кнежевство на ранословенски Словени[2] кое се одделило од Киевска Рус, а подоцна станало независно. Потеклото и датата на воспоставувањето на државата е неизвесна. Руските летописи го споменуваат Полоцк дека бил освоен од Владимир Велики[3].
Кнежевство Полоцк Полацкае княства
|
||||
---|---|---|---|---|
|
||||
Главен град | Полоцк | |||
Уредување | Кнежевство | |||
Законодавство | Veche |
Кнежевството наводно било воспоставено околу античкиот град Полоцк во Белорусија од племенскиот сојуз на Кривичите. Во втората половина на 10 век, Полоцк владеел со својата династија. Нејзиниот прв владетел спомнат во хрониките бил полулегендарниот Рогволод (? -978), попознат како татко на Рогнеда. Кнежевството имало интензивни наследни кризи во текот на 11 и 12 век и војна со Новгород. Во XIV век било дел од Големото Литванско Војводство. Главниот град бил Полоцк (Полотеск), во моментов центар на регионот Витебск во Белорусија.
Во времето на најголема мера, кнежевството се протегало над поголемите делови на денешната северна и централна Белорусија и помал дел од денешната југоисточна Латвија.