Синтакса на македонскиот јазик
From Wikipedia, the free encyclopedia
Синтаксата на македонскиот јазик е дел од граматиката која ги проучува способностите на зборовите да се поврзуваат меѓу себе. Синтаксата пред сè се осврнува кон зборовните целости кои се добиваат преку спојување на зборовите. Така и самиот поим синтакса е од древно потекло и значи „составување“, „средување“ или „редење“ на зборовите.[1] Синтаксата тргнува од самите зборови преку кои се создаваат повисоките синтаксички единици. Основна единица во синтаксата е реченицата.