Сицилијанска буна
From Wikipedia, the free encyclopedia
Сицилијанска буна (латински: Bellum Siculum[1] [2] [3]) — граѓанска војна во Стар Рим која помеѓу 42 пр.н.е. и 36 пр.н.е. ја воделе силите на Вториот триумвират и Секст Помпеј, последниот преживеан син на Помпеј Велики и последниот водач на фракцијата на оптиматите. Војната главно се состоела од бројни поморски судири во Средоземното Море и копнена кампања првенствено на Сицилија која на крајот завршила со победа на Триумвиратот и смртта на Секст Помпеј. Судирот е значаен како последен облик на организирано противење на Триумвиратот.
Сицилијанска буна Bellum Siculum |
|||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Дел од Римски граѓански војни | |||||||||
|
|||||||||
Завојувани страни | |||||||||
Втор Триумвират | Помпејци остатоци од оптиматите |
||||||||
Команданти и водачи | |||||||||
Октавијан Август Марко Агрипа Марко Емилиј Лепид Луциј Корнифициј Тит Статилиј Таур Гај Калвисиј Сабин | Секст ПомпејПредлошка:Погубен Менас Менекрат † Демохар Аполофан |
||||||||
Жртви и загуби | |||||||||
непознати | 30.000 заробени робови (6.000 набиени на колец) | ||||||||
Вкупно погинати: 200.000 1.000 уништени воени бродови |
Исходот од војната го реши прашањето дали политичката надмоќ на автократските триумвири би можела да се смени, ставајќи крај на сите надежи за обновување на уставната власт на Римската Република. Меѓутоа, војната довела до колапс на самиот Триумвират бидејќи Октавијан бил во можност да го искористи незадоволството во таборот на Лепид за да го стави настрана својот партнер, оставајќи ги Октавијан и Марко Антониј како единствени владетели на римскиот свет и поставувајќи го теренот за Граѓанската војна меѓу Октавијан и Антониј.