Крајот на историјата и последниот човек
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Крајот на Историјата и последниот човек е книга од Френсис Фукујама објавена во 1992 година, и претставува дополнување и проширување на неговиот есеј Крајот на историјата?, објавен во The National Interest во 1989 година. Во оваа книга, Фукујама тврди дека западната либерална демократија е крајна точка на социокултурната еволуција на човештвото и конечна форма на човековото политичко уредување.
| „ | Она на што ние можеби сме сведоци не е само крај на Студената војна, или минување на еден посебен период на повоената историја, туку крај на историјата како таква... ова е крајна точка на идеолошката еволуција на човештвото и универзализација на западната либерална демократија како конечна форма на човечкото владеење.[1] | “ |
Крајот на историјата и последниот човек е обид на Фукујама да напише една филозофија на историјата, или како што тој истакнува една Универзална историја, притоа побивајќи ја дијалектиката на Карл Маркс и неговото толкување на историскиот процес и самиот крај на историјата, како што Маркс го видел [2] . Фукујама на Маркс се спротивставува преку учењето на германски филозоф Георг Вилхелм Фридрих Хегел, всушност Фукујама во целата своја книга се повикува на Александар Кожев, најголем толкувач на Хегел во 20 - век. Кожев тврдел дека напредокот на историјата води кон слободниот пазар на демократијата (зачнати во услови на мулти-партиски систем на политичка застапеност). Треба да се истакне дека Фукујама со филозофијата на Кожев се запозанава за време на своите студии кај професорот Ален Блум на универзитетот во Корнел [1].
Remove ads
Извори
Надворешни врски
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads