Николај Игнатјев

Гроф Николај Павлович Игнатјев (руски: Граф Никола́й Па́влович Игна́тьев; 29 јануари [ст. ст. 17 јануари] 1832 – 3 јули [ст. ст. 20 јуни] 1908), бил руски државник и дипломат, познат по неговиот агресивен експанзионизам во поддршка на рускиот империјализам. Во справувањето со Кина тој и обезбедил голема територија на Русија со мултилатералниот договор од Пекинг во 1860 година.^[1] Како руски амбасадор во Османлиското Царство од 1864 до 1877, тој делувал на раздвижување на сесловенското чувство и национализам против Османлиите, и имал одреден удел во Априлското востание од 1876 во Бугарија. Тој ја охрабрувал својата влада да ѝ прогласи војна на Турција во 1877, и по одлучната руска победа го преговарал Санстефанскиот договор во 1878. Со тоа значително се зајакнало руското влијание на Балканот. Сепак Велика Британија и Австроунгарија се спротивставиле на договорот и подоцна тој бил ревидиран.

Николај Игнатјев
Роден(а)	29 јануари 1832 Санкт Петербург
Починал(а)	3 јули 1908

Ран живот и образование

Гроф Николај Павлович Игнатјев е роден на 29 јануари (17 јануари по стар стил) 1832 година во Санкт Петербург, Руска Империја, во аристократско семејство со воена и дипломатска традиција. Неговиот татко, Павел Николаевич Игнатјев, бил воен офицер и близок соработник на цар Николај I, што му обезбедило на младиот Николај пристап до елитно образование и врски во рускиот двор. Игнатјев покажал рано интелектуална љубопитност и талент за јазици, што подоцна станало клучно за неговата дипломатска кариера. Тој завршил образование во престижната Пажеска школа во Санкт Петербург, каде што се обучувале идните воени и државни службеници, а подоцна студирал и на Воената академија, стекнувајќи знаења за стратегија и меѓународни односи.

Рана кариера и дипломатски почетоци

Игнатјев ја започнал својата кариера во руската армија, но брзо се префрлил на дипломатска служба, каде што неговите способности за преговарање и стратешко размислување дошле до израз. Во 1856 година, на 24-годишна возраст, тој бил испратен на дипломатска мисија во Лондон и Париз, каде што ги усовршил своите вештини во меѓународната дипломатија. Неговата амбициозност и агресивен пристап кон промовирање на руските интереси го направиле забележителен во дипломатските кругови.

Дипломатски успех во Кина: Договорот од Пекинг (1860)

Гроф Игнатјев во 1860те

Еден од најзначајните моменти во кариерата на Игнатјев доаѓа во 1860 година, кога бил назначен за руски пратеник во Кина за време на Втората опиумска војна. Во тоа време, Кина била ослабена од војните со западните сили, а Игнатјев вешто ја искористил ситуацијата за да ги унапреди руските интереси. Тој одиграл клучна улога во преговорите за Договорот од Пекинг, кој бил потпишан помеѓу Русија, Кина и западните сили. Со овој договор, Русија добила огромни територии во регионот на Амур и Усури, вклучувајќи го и денешниот Владивосток. Игнатјев го постигнал ова со комбинација на дипломатски притисок и ветувања за руска поддршка на кинеската династија Ќинг против западните сили. Овој успех го прославил во Русија и го зацврстил неговиот углед како еден од најспособните дипломати на своето време.

Амбасадор во Османлиското Царство (1864–1877)

Во 1864 година, Игнатјев бил назначен за руски амбасадор во Константинопол, Османлиското Царство, позиција што ја држел до 1877 година. Овој период бил особено бурен поради растечките националистички движења на Балканот и слабоста на Османлиското Царство, позната како „болниот човек на Европа“. Игнатјев бил главен застапник на руската политика на панславизам, која имала за цел да ги поддржи словенските народи под османлиска власт и да го прошири руското влијание на Балканот.

Потпишување на Санстефанскиот договор. Меѓу потписниците е и гроф Игнатјев

Тој активно работел на поттикнување на националистичките чувства меѓу словенските народи, особено меѓу Бугарите и Србите. Игнатјев се смета за еден од клучните организатори на поддршката за Априлското востание во Бугарија во 1876 година, кое, иако неуспешно, предизвикало силен меѓународен одек и го подготвило теренот за Руско-турска војна (1877-1878). Неговите активности во Константинопол често биле контроверзни, бидејќи тој дејствувал со голема доза на агресивност и манипулација, често заобиколувајќи ги официјалните дипломатски канали. Неговите противници го обвинуваат дека бил повеќе шпион отколку дипломат, но неговите приврзаници го сметале за генијален стратег.

По руската победа во Руско-турската војна, Игнатјев учествувал во преговорите за Санстефанскиот договор (1878), кој предвидувал создавање на голема бугарска држава под руско влијание. Сепак, овој договор бил ревидиран под притисок на западните сили на Берлинскиот конгрес, што предизвикало незадоволство кај Игнатјев и руските власти.

Министер за внатрешни работи (1881–1882)

По враќањето во Русија, Игнатјев бил назначен за министер за внатрешни работи во 1881 година за време на владеењето на цар Александар III. Во оваа улога, тој промовирал ултраконзервативни и словенофилски политики, фокусирајќи се на зајакнување на рускиот национализам и централизираната власт. Неговиот мандат бил обележан со репресивни мерки против либералните движења и малцинствата, вклучувајќи ги и Евреите, кои биле предмет на погроми во тој период. Игнатјев бил критикуван за неговата неспособност да ја контролира внатрешната нестабилност и за неговите авторитарни методи, што довело до неговото заминување од функцијата во 1882 година.

По напуштањето на министерската позиција, Игнатјев се повлекол од активната политика, но останал влијателен во руските конзервативни кругови. Тој починал на 3 јули (20 јуни по стар стил) 1908 година во Санкт Петербург.