Рејлиев закон

Рејлиев закон ― го опишува однесувањето на феромагнетните материјали на ниски полиња.

Феромагнетните материјали се состојат од магнетни домени. Кога се применува мало надворешно поле ${\displaystyle H}$, домените напоредни со надворешното поле почнуваат да растат. Во овој регион, ѕидовите на доменот се движат. Тие се попречени од материјални дефекти. Лорд Рејли прв го истражувал ова^[1] и ја пресметал магнетизацијата ${\displaystyle M}$ како линеарен и квадратен член во полето:

${\displaystyle M=\chi _{0}H+\alpha _{R}\mu _{0}H^{2}.}$

каде, со ${\displaystyle \chi _{0}}$ е означена почетната магнетна чувствителност, опишувајќи го реверзибилниот дел од вртењето на магнетизацијата. Рејлиевата константа ${\displaystyle \alpha _{R}}$ ги опишува неповратните скокови на Бархаузен.

Рејлиевиот закон е изведен теориски од страна на Луј Неел.^[2][3]

Истиот закон ја опишува поларизацијата^[4] и директниот^[5] и обратниот^[6] пиезоелектричен одговор на некои фероелектрични и фероелектрични- фероеластични материјали. Заедничка карактеристика за феромагнетните, фероелектричните и фероеластичните материјали (т.е. фероични материјали) се домени чии граници (ѕидови на доменот) може да се поместуваат со магнетни, електрични или механички полиња.