Сончева сјајност

Сончева сјајност (симбол: ${\displaystyle {\begin{smallmatrix}L_{\odot }\end{smallmatrix}}}$) — единица сјајност (луминозитет) или зрачен тек (моќ израчена во облик на фотони) во астрономијата со чија помош се утврдува сјајноста на ѕвездите. Една сончева сјајност е еднаква на тековно прифатената сјајност на Сонцето, што изнесува 3,839×10²⁶ W, или 3,839×10³³ ерг/с.^[2] Ако покрај електромагнетното, го вброиме и неутринското зрачење, вредноста е малку повисока: 3,939×10²⁶ W (еднакво на 4,382×10⁹ кг/с или 2,107×10⁻¹⁵ M_☉/d).^[3] Сонцето е слаба променлива ѕвезда и затоа неговата сјајност е колеблива. Главните варијации се одвиваат во текот на единаесетгодишниот сончев циклус (циклус на сочевите дамки), што префизвикува периодично колебање од ±0,1%. Сите други варијации во текот на последните 200–300 години се сметаат за многу помали.^[3]

Еволуција на сончевата сјајност, полупречник и делотворна температура споредена со сегашното Сонце. Податоци: Рибас (2010)^[1]

Определување

Сончевата сјајност е тесноповрзана со сончевата озрачителност (ирадијанса) што се утврдува на Земјата или од сателити во нејзината орбита. Средната озрачителност врз Земјината атмосфера понекогаш се нарекува сончева постојана (константа), ${\displaystyle {\begin{smallmatrix}I_{\odot }\end{smallmatrix}}}$. Озрачителноста се дефинира како моќ на единица површина, па затоа сончевата сјајност (вкупна моќ израчена од Сонцето) е озрачителноста што ја прима Земјата (сончевата постојана) помножена со плоштината на сферата чиј полупречник е средното растојание помеѓу Земјата и Сонцето :

${\displaystyle L_{\odot }=4\pi kI_{\odot }A^{2}\,}$

каде A е единицата растојание (вредноста на астрономската единица во метри), а k е постојана (чија вредност е мошне блиску до 1), што се должи на тоа што средното растојание од Земјата до Сонцето не изнесува точно една астрономска единица.

Поврзано

• Сјајност
• Сончев полупречник