Фаро

Фаро се однесува на зрна од три вида пченица, кои се продаваат сушени и варени во вода до омекнување. Се јаде обичен или често се користи како состојка во салати, супи и други јадења.

Triticum dicoccum, емерна пченица, го произведува она што понекогаш се нарекува „вистинско“ фаро.

Фаро супа од Тоскана

Ракчиња во салата од фарро

Дефиниција

Фаро е етноботанички термин за три вида излупена пченица: спел (Triticum spelta), емер (Triticum dicoccum) и еинкорн (Triticum monococcum). Лупената пченица е пченица што не може да се млати.^[1] Во италијанската кујна, трите видови понекогаш се именуваат како фаро гранде, фаро медио и фаро пиколо.^[2]

Емер е најчестата сорта на фаро што се одгледува во Италија, особено во одредени планински региони на Тоскана и Абруцо. Исто така, се смета дека е поквалитетно за готвење од другите две зрна и затоа понекогаш се нарекува „вистинско“ фаро.^[3] Спелот многу почесто се одгледува во Германија, Австрија и Швајцарија.

Збунетоста околу терминологијата на овие три сорти пченица е генерирана од тешката историја во таксономијата на пченицата и од разговорните и регионалните употреби на терминот фаро. На пример, емерот одгледуван во регионот Гарфањана во Тоскана ќе биде колоквијално познат како фаро.^[2] Исто така, некои англиски говорници претпоставуваат дека фаро се однесува на пареното или вареното жито претставено како салата и слични јадења, а не на самите три зрна. Фаро понекогаш неточно се нарекува „спелт“ на англиски, занемарувајќи дека терминот се однесува на сите три зрна - емер, еинкорн и спел.^[4][5]

Етимологија

Италијанскиот збор фаро потекнува од претпоставениот латински збор farrum, од стандардниот латински far, farris n .: еден вид пченица (како во farina). Претходна, пак, потекнува од индоевропскиот корен *bʰar-es- : (напишано), од кој се појавил и англискиот збор јачмен, албански бар: трева, старословенски брашьно (brašĭno): брашно и грчки Φήρον (phḗron): растително божество.