Фердинанд I од Двете Сицилии

Фердинанд I (12 јануари 1751 – 4 јануари 1825) бил првиот крал на Кралство на Двете Сицилии, владеејќи од 1816 до неговата смрт во 1825 година. Тој бил член на династијата Бурбони (Бурбон-Сицилија) и имал сложена политичка кариера, обележана со Наполеоновите војни, револуции и создавањето на обединетото Кралство на Двете Сицилии. Пред 1816 година, тој бил познат како Фердинанд IV на Неапол и Фердинанд III на Сицилија, бидејќи двете кралства биле одделни ентитети. Неговото владеење било карактеризирано со конзерватизам, зависност од странски сили (особено Австрија) и предизвици од либералните движења.

Фердинанд I

Ран живот и потекло

Фердинанд бил роден во Неапол на 12 јануари 1751 година како третиот син на кралот Карло Бурбон (подоцна Карлос III од Шпанија) и Марија Амалија Саксонска. Кога неговиот татко станал крал на Шпанија во 1759 година, Фердинанд, на возраст од осум години, го наследил тронот на Неапол и Сицилија под регентство. Неговото воспитување било под влијание на неаполската аристократија и католичката црква, а тој бил опишуван како владетел со ограничен интелектуален капацитет, но со силен инстинкт за опстанок.

Фердинанд се оженил за Марија Каролина од Австрија, сестра на Марија Антоанета, во 1768 година. Марија Каролина имала значително влијание врз неговите политички одлуки, често промовирајќи проавстриски политики и реформи во духот на просветениот апсолутизам.

Владеење пред создавањето на Кралството на Двете Сицилии

Рано владеење во Неапол и Сицилија

Како крал на Неапол (Фердинанд IV) и Сицилија (Фердинанд III), Фердинанд управувал двете кралства одделно, но со заедничка династија. Неговото рано владеење било обележано со реформи инспирирани од неговата сопруга Марија Каролина и нејзините советници, како Бернардо Танучи. Овие реформи вклучувале модернизација на администрацијата, намалување на влијанието на црквата и унапредување на економијата, но биле ограничени поради отпорот на аристократијата и слабата економска база.

Наполеоновите војни

Наполеоновите војни (1799–1815) имале драматично влијание врз владеењето на Фердинанд. Во 1799 година, француските сили ја окупирале Неапол и ја прогласиле краткотрајната Партенопејска Република, поддржана од локални либерали. Фердинанд и неговото семејство избегале во Сицилија под заштита на британската морнарица. Републиката била задушена истата година од ројалистичка контрареволуција предводена од кардинал Фабрицио Руфо, а Фердинанд се вратил во Неапол, спроведувајќи сурови репресалии против републиканците.

Во 1806 година, Наполеон повторно го освоил Неапол, протерувајќи го Фердинанд во Сицилија. Наполеон го поставил Жозеф Бонапарт за крал на Неапол, а подоцна го заменил со Жоаким Мурат. Фердинанд управувал од Сицилија со британска поддршка, но бил принуден да прифати устав во 1812 година под притисок на Британците, кои сакале да го модернизираат неговото владеење. Овој устав, меѓутоа, бил краткотраен.

Создавање на Кралството на Двете Сицилии (1816)

По поразот на Наполеон во 1815 година, Виенскиот конгрес ја вратил власта на Бурбоните во Неапол и Сицилија. Фердинанд искористил можност да ги обедини двете кралства во единствена држава, Кралство на Двете Сицилии, прогласено на 8 декември 1816 година. Ова било направено за да се зајакне неговата власт и да се создаде посилна држава способна да се спротивстави на либералните и националистички движења.

Како Фердинанд I од Двете Сицилии, тој укинал секакви уставни реформи и воспоставил апсолутна монархија. Неговата зависност од Австрија, предводена од канцеларот Метерних, станала клучна за одржување на стабилноста, но и предизвикала незадоволство меѓу локалното население, особено во Сицилија, каде што постоела силна желба за автономија.

Револуцијата од 1820–1821

Еден од најзначајните предизвици за време на владеењето на Фердинанд бил либералното востание во 1820 година, инспирирано од Шпанската револуција. Во јули 1820 година, офицери и интелектуалци во Неапол, предводени од карбонарите (тајно револуционерно движење), покренале востание барајќи устав. Фердинанд бил принуден да прифати устав базиран на шпанскиот модел од 1812 година, ветувајќи парламентарна монархија.

Меѓутоа, Фердинанд тајно побарал помош од Светиот сојуз, предводен од Австрија. Во 1821 година, австриската војска интервенирала, го задушила востанието и го вратила Фердинанд на целосна апсолутна власт. Уставот бил укинат, а либералите биле сурово прогонувани. Овој настан го покажал конзервативниот карактер на Фердинанд и неговата неспособност да се прилагоди на новите политички реалности.

Смрт и наследство

Фердинанд I починал на 4 јануари 1825 година во Неапол. Него го наследил неговиот син, Франческо I, кој владеел кратко и бил помалку значаен владетел. Владеењето на Фердинанд I го поставило темелот за Кралството на Двете Сицилии, но и ги истакнало неговите слабости: економска заостанатост, политичка репресија и отпор кон либералните реформи.