Правопис на холандскиот јазик

Правописот на холандскиот јазик се служи со латиницата во согласност со системот кој се има развиено за потребите на холандскиот јазик. Оваа статија го разработува современиот правописен систем, и го проследува развојот на холандскиот правопис во неговиот напредок од средниот век па сè до последните две столетија, со честите владини одредби за подобрување и упростување на системот.

Систематичност

Холандскиот правопис е познат како особено логичен. Тој е прилично лесен за совладување бидејќи, откога ќе се научи системот, изговорот секогаш може да се изведе од напишаното, со исклучок на извесни лични имиња и туѓи заемки. За холандските деца пак, ова не е толку лесно, бидејќи обратната операција на изведување на пишувањето од изговорот не е така проста: на пример, /k/ може да се напише со ‹c› или со ‹k› во заемки, додека ‹ou› и ‹au› звучат исто, а во стандардниот дијалект истозвучни се и ‹ij› и ‹ei›. Критичарите приговараат дека иако системот е логичен, тој понекогаш знае да биде архаичен: диграфот ‹oe› се пишува така бидејќи некогаш била дифтонг, но сега е проста самогласка /u/; комбинацијата ‹sch› што го претставува гласот /s/ во наставката -isch е исто така историска и застарена. Меѓутоа сè на сè, може да се заклучи дека холандскиот има натпросечно фонемски правопис.