မဟိဠာမုခဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၃။ ကုရုင်္ဂဝဂ် -၂၆- မဟိဠာမုခဇာတ်။ ။ ခိုးသားများစကားကြား၍ အယဉ်မှ အရိုင်း ဖြစ်သွားသော မဟိဠာမုခ မင်္ဂလာဆင် အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

ဖြားယောင်းစားတတ် ဒေဝဒတ်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် အဇာတသတ်မင်းကိုဖြားယောင်းကာ ဂယာသီ၌ ကျောင်းဆောက်စေ၍ နေ့စဉ် ဆွမ်းချက် အိုးငါးရာ လာဘ်ပူဇော်သကာကိုဖြစ်စေလျက် ပရိသတ်အများ ခြံရံကာ သုံးနှစ်ပတ်လုံး နေလေ၏။

ရာဇဂြိုဟ်ပြည်ဝယ်အဆွေခင်ပွန်း နှစ်ယောက်တို့တွင် တစ်ယောက်ကား ဒေဝဒတ်ထံ ရဟန်းပြု၍ တစ်ယောက်ကားမြတ်စွာဘုရားထံ ရဟန်းပြုသော်လည်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အဆက်အသွယ်ရှိလေ၏။

ဆည်းကပ်လွဲမှတ်ကျင့်ပျက်တတ်

တစ်နေ့သ၌ ဒေဝဒတ်တပည့်ကမြတ်စွာဘုရားတပည့်ကို “ငါ့ရှင် ... သင့်မှာ နေ့တိုင်း ချွေးဒီးဒီး ကျအောင် သွားကာဆွမ်းခံ၍ စားရသည်၊ အဘယ်ကြောင့် ဤမျှလောက် အဆင်းရဲခံဘိနသည်း၊ ငါတို့မှာ ဆွမ်းမခံဘဲသက်သက်သာသာဖြင့် ကောင်းကောင်းစားရသည်၊ ငါတို့ ဂယာသီသသို့ လိုက်၍ စားပါ” ဟုပြောလေ၏။ ဘုရားတပည့် ရဟန်းလည်း အကြိမ်ကြိမ် ပြောလတ်သော် နေ့စဉ် ဂယာသီသသို့ သွားကာဆွမ်းစားလေ၏။

ထိုရဟန်းသည်ဒေဝဒတ်၏ ဆွမ်းကိုစားကြောင်း ထင်ရှားလာသောအခါ ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရားထံခေါ်ဆောင်၍ သွားကြကုန်၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းအား “ ရဟန်း ... သင်သည်ဒေဝဒတ်၏ ဆွမ်းကို အဘယ်ကြောင့် စားဘိသနည်း၊ ဒေဝဒတ်ကား အကျင့်သီလ မရှိ၊ သင်ကားမြင်မြင်တိုင်းသော သူတို့ကို ဆည်းကပ်ဘိသည်၊ ရှေးအခါကလည်း မြင်မြင်တိုင်သောသူတို့ကို ဆည်းကပ်သည့်အတွက် အကျင့်သီလ ပျက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု

လူမိုက်စကားဆင်တော်ကြား

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် မင်းကိုဆုံးမတတ်သော ပညာရှိအမတ် ဖြစ်သတတ်။ ထိုမင်းအား မဟိဠာမုခ မည်သောမင်္ဂလာဆင်တော်တစ်စီးလည်း ရှိ၏။ အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံ၏။ သူတစ်ပါးကို မညှဉ်းဆဲတတ်၊အလွန် သဘောကောင်း၏။

တစ်နေ့သ၌ မဟိဠာမုခဆင်တော်နေသော ဆင်တင်းကုပ်အနီးဝယ် ညဉ့်အခါ သူခိုးတို့ လာကုန်၍ “ဤလို ခြံစပ်ကိုဖောက်ရမည်၊ ဤလို ဥမင်လိုဏ်ကို တူးရမည်၊ ဤလို သတ်ရမည်၊ ဤလို ညှဉ်းဆဲရမည်၊ ဤလိုတိုက်ရမည်၊ ဤလို လုယက်ရမည်၊ ခိုးသောသူမှာ သီလ စောင့်နေရမည် မဟုတ်၊အကျင့်ကောင်းနေရမည် မဟုတ်” ဟု ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ရန် တိုင်ပင်ကြကုန်၏။

မင်္ဂလာဆင်ယဉ်စိတ်ကြမ်းဝင်

ဤလို နေ့စဉ်တိုင်ပင်ဖန်များလတ်သော် မဟိဠာမုခဆင် ကြား၍ “ ဤသူတို့ ငါ့ကို သင်ပြ နည်းပေးကြသည်” ဟု ထင်မှတ်၍ အတုခိုးကာ ငါလည်းရက်စက်ကြမ်းကြုတ်မည်ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် နံနက်စောစောတွင်လာသော ဆင်ထိန်းကိုနှာမောင်းဖြင့် ယူလျက် မြေကြီးမှာရိုက်၍ သတ်လေ၏။ ဤသို့ လာတိုင်း လာတိုင်းသောသူတို့ကို ရိုက်သတ်၍ နေလေ၏။

ထိုအခါ လူတို့သည်မင်းကြီးထံသွား၍ “အရှင်မင်းကြီး ....မဟိဠာမုခ ဆင်တော်သည် ရူးသွပ်လေပြီ၊ လာတိုင်း လာတိုင်းသော သူတို့ကို ရိုက်သတ်လေပြီ” ဟု လျှောက်ကြလေလျှင်မင်းကြီးလည်း ပညာရှိအမတ်ကို စုံစမ်းရန် စေလွှတ်လေ၏။

အမတ်ပညာရှိစုံစမ်းသိ

ပညာရှိအမတ်လည်းဆင်တင်းကုပ်သို့ သွား၍ စုံစမ်းရာ ဆင်တော်၌ အနာရောဂါ မရှိသည်ကို သိ၍ဆက်လက်စုံစမ်းပြန်ရာ ဆင်တင်းကုပ်အနီးတွင် ကြမ်းကြုတ်သော စကာကို လာ၍ပြောကြလိမ့်မည်၊ဆင်တော်လည်း ငါ့ကို လာ၍ သင်ကြသည် ထင်မှတ်ကာ ကြမ်းကြုတ်သည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟုဆင်ခြင်လျက် ဆင်ထိန်းကိုခေါ်၍ “အချင်း ဆင်ထိန်း ... ဤဆင်တင်းကုပ်အနီးတွင်ကြမ်းကြုတ်သော စကားကို လာ၍ ပြောကြသလော” ဟု မေးလေ၏။ ဆင်ထိန်းက “အရှင် ... သူခိုးတွေညဉ့်အခါ လာ၍ ခဏ ခဏ တိုင်ပင်ကြသည်” ဟု ပြောလေ၏။

ထိုအခါပညာရှိအမတ်သည် မင်းထံသို့ပြန်ကာ “အရှင်မင်းကြီး ... ဆင်တော်မှာ တစ်စုံတစ်ခု အနာရောဂါမရှိ၊ သူခိုးတွေ တိုင်ပင်သံ ခဏခဏ ကြားသောအခါ သူ့ကို လာ၍ သင်ကြားပေးကြသည် အမှတ်ရှိကာအကျင့်သီလပျက်၍ ကြမ်းကြုတ် ရက်စက်နေပါသည်” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးက“ပညာရှိ ... ယခု အသို့ပြုရမည်နည်း” မေးပြန်၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ရဟန်း၊ ပုဏ္ဏားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့ကို ပင့်ဖိတ်ကာ ဆင်တင်းကုတ်တွင် ဆွေးနွေး တိုင်ပင်ရမည်”ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းကြီးက “ပညာရှိ ... သင် လျှောက်ထားသည့်အတိုင်း ပြုလုပ်ပါ” ဟုတောင်းပန်လေ၏။

ဆင်တော်အပါးကောင်းစကား

ပညာရှိအမတ်လည်းရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို ပင့်ဖိတ်၍ ဆင်တင်းကုပ်တွင် သူ့အသက်ကို မသတ်ရ၊ မညှဉ်းဆဲရ၊မခိုးဝှက်ရ၊ သိမ်မွေ့ နူးညံ့သောစိတ် ရှိရမည်၊ မေတ္တာ ကရုဏာ ရှိရမည် စသည်ဟောပြောတိုင်ပင်ကြသောအခါ ဆင်တော်သည် မိမိကို သင်ကြားကြသည်ဟု အမှတ်ရှိကာအတုခိုးလျက် အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံကာ သဘောကောင်းလာလေ၏။

မင်းကြီးလည်းမဟိဠာမုခဆင်တော် အကျင့်သီလ ရှိလာကြောင်း၊ သဘောကောင်းလာကြောင်း သိလေလျှင်ဤပညာရှိကား လူ၏အလိုသာ သိသည် မဟုတ်၊ တိရစ္ဆာန်၏ အလိုကိုပင် သိနိုင်ပေသည်ဟုချီးမွမ်းအံ့ဩပြီးလျှင် ပညာရှိအမတ်အား စည်းစိမ်များစွာပေး၍ ချီးမြှောက်တော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မဟိဠာကမုခ ဆင်သည် - ယခု ဒေဝဒတ်ကို ပေါင်းသော ရဟန်း။

ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် - အာနန္ဒာ။

ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သူခိုးပေါင်းရာ၊ သူခိုးသာ၊မြန်စွာ ဖြစ်လိမ့်မည်။

(၂) သူတော်ကိုပေါင်း၊ သူတော်ကောင်း၊ မနှောင်းဖြစ်လိမ့်မည်။

မဟိဠာမုခဇာတ် ပြီး၏^[၁]