ဥဒဉ္စနီဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၁။ ပရောသတဝဂ် -၁၀၆ - ဥဒဉ္စနိဇာတ်။ ။ မိန်းမ၏ လောဘအလိုသည် မပြည့်သော ရေလောင်းအိုးနှင့် တူလှသည်ဟု ကဲ့ရဲ့ကာ ဖခင်ရသေ့ထံ ပြန်လာသော ရသေ့ငယ် အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

[ဤဇာတ်တော်၌ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု၊ အတိတ်ဝတ္ထုတို့သည် တေရသနိပါတ် စူဠနာရဒကဿပဇာတ်၌ ထင်စွာ ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။]

မိန်းမလှည့်စားရဟန်းတစ်ပါး

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အပျိုကြီး ဖြားယောင်းသဖြင့် သာသနာတော်မှ လူထွက်လိုသော ရဟန်းတစ်ပါး ရှိလေ၏။

ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရားထံ ယူဆောင်၍ သွားကြရာ မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်း ... ဤအပျိုကြီးသည် ယခုအခါ၌သာ သင်၏ အကျိုးမဲ့ကို ပြုသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပြုဖူးပြီ၊ ထိုမိန်းမကို မှီ၍ သီလပျက်သောအခါ ပညာရှိတို့ကို မှီ၍ ချမ်းသာရာရဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု

မိန်းမနှင့်တွေ့ ရှင်ရသေ့

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်း သားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် ရသေ့ ရဟန်းပြုကာ ဟိမဝန္တာတော်၌ နေကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ အဖ ရသေ့ကြီးသည် တောသို့သွား၍ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ရှာဖွေပြီးလျှင် ညဉ့်အခါ ကျောင်းသို့ပြန်ရောက်သည်ရှိသော် သားရသေ့ငယ်အား “ချစ်သား ... သင်သည် တခြားနေ့တို့၌ ထင်းကိုသယ်၍ထားသည်၊ ယနေ့မှုကား ဘာတစ်ခုမျှ မပြုနှင့်၊ အဘယ်ကြောင့် မျက်နှာမသာ မှိုင်တွေချလျက် အိပ်ဘိသနည်း” ဟု မေးလေ၏။

ထိုအခါ ရသေ့ငယ်သည် “ဖခင် ... သင်တို့ သစ်သီးကြီးငယ် ရှာဖွေသွားစဉ် မိန်းမတစ်ယောက်လာ၍ အကျွန်ုပ်ကို ခေါ်ယူသွားရန် ပြင်ဆင်အားထုတ်နေပါသည်၊ အကျွန်ုပ်ကား ဖခင် လွှတ်မှသွားမည်၊ မလိုက်လိုသေးဟု ပြောဆိုကာ အနီးတစ်နေရာမှာထားပြီး ပြန်ခဲ့ပါသည်၊ ဖခင် ... အကျွန်ုပ် သွားလိုပါသည်၊ ခွင့်ပြုတော်မူပါ” ဟု တောင်းပန်လေ၏။

အဘရသေ့ကြီးလည်း ဤရသေ့ငယ်ကား မလိုက်ရန်တားမြစ်၍ ရတော့မည် မဟုတ်ဟု သိသဖြင့်“ချစ်သား ... ထိုသို့ဖြင့်လျှင် လိုက်သွားပါ၊ မိန်းမတို့မည်သည်ကား သင့်ကို ခေါ်ယူသွားပြီးလျှင် သူတို့လိုရာ ဝတ္ထုပစ္စည်းကို ရအောင် ရှာဖွေလုပ်ကိုင်ရန် အဖန်ဖန်ခိုင်း၍ ပင်ပန်းစေလိမ့်မည်၊ ပင်ပန်းလှ၍ မနေလိုသောအခါ အဖထံသို့သာ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ပြန်ခဲ့လော့” ဟု မှာထား၍ လွှတ်လိုက်၏။

ရသေ့ငယ်လည်း ရသေ့ကြီးထံမှ ထွက်ခွာ၍ ထိုမိန်းမနှင့်အတူ လူတို့နေရာသို့သွားကာ ပေါင်းသင်းနေထိုင်လေ၏။ ထိုအခါ မိန်းမသည် ရသေ့လူထွက်အား ဆန်ယူချေ၊ ဆီယူချေ၊ ငါးယူချေ၊ အမဲယူချေ စသည်ဖြင့် မိမိအလိုရှိရာ ပစ္စည်းဥစ္စာတို့ကို ရှာဖွေလုပ်ကိုင်၍ပေးရန် အဖန်ဖန် စေခိုင်းလေ၏။

မိန်းမကိုမုန်း ရသေ့ဘုန်း

ထိုအခါ ရသေ့လူထွက်သည် “ဤမိန်းမကား ငါ့ကို ကျွန်အမှုလုပ်ကဲ့သို့ စေခိုင်းဘိသည်၊ နှိပ်စက်ဘိသည်” ဟု အဖ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို သတိရကာ အဘရသေ့ကြီးထံ သွား၍ ရှိခိုးပြီးလျှင် -

“ဖခင် ... ဖခင်ထံမှာ ချမ်းသာစွာ အသက်မွေးနေသော ကျွန်ုပ်တို့ကို ရေလောင်းအိုးနှင့်တူသော သူခိုးမသည် ဖြားယောင်း သွေးဆောင်၍ယူကာ ဆန်ပေးပါ၊ ဆီပေးပါ၊ ဆားပေးပါ စသည်ဖြင့် တောင်းဘိ၏” –

ဟု အဘရသေ့ကြီးအား ပြန်ကြားလျှောက်ထားလေ၏။

အဘရသေ့ကြီးလည်း သားငယ်ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ “ချစ်သား ... ဗြဟ္မဝိဟာရတရား လေးပါးကို ပွားစေလော့၊ ကသိုဏ်းပရိကံကို ပြုလော့” ဟု ညွှန်ကြားစေခိုင်းလေ၏။ ရသေ့ငယ်လည်း မကြာမီ အဘိညာဉ်ငါးပါး၊ သမာပတ် ရှစ်ပါးတို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မဝိဟာရတရားကို ပွားများကာ အဘရသေ့ကြီးနှင့်အတူ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားရ၏။

ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ သာသနာတော်မှ လူထွက်လိုသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ အပျိုကြီးသည် - ယခုအခါ ယခုအခါ အပျိုကြီး။

ရသေ့ငယ်သည် - လူထွက်လိုသော ရဟန်း။

အဘရသေ့ကြီးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကာမဂုဏ်ငါး၊ လိုလိုက်စား၊ မမှားပျက်စီးမည်။

(၂) လူသော, ရှင်သော၊ ရဟန်းသော၊ ဂုဏ်လျောကျတတ်သည်။

ဥဒဉ္စနိဇာတ် ပြီး၏။

• • • ^[၁]