Araabsche Spraak

De araabsche Spraak (araabsch: اَللُّغَةُ اَلْعَرَبِيَّة, DMG al-luġatu l-ʿarabiyya, „de araabsche Spraak“ oder kort araabsch: العربية, DMG al-ʿarabiyya, „dat Araabsche“) is en semietsch Spraak un so is dat nah mit de Hebrääsche Spraak verwandt. Araabsch warrt in de Neegoost un in Noordafrika snackt, un ook en beten an de Küst vun Noordoostafrika (Dschibuti un Eritrea). Araabsch is ok de hillige Spraak vun’n Islam un en Spraak vun de Vereente Natschonen.

Araabsche Spraak
Snackt in	Ägypten, Algerien, Bahrain, Dschibuti, Eritrea, Irak, Iran, Israel, Jemen, Jordanien, Katar, Kuwait, Libanon, Libyen, Mali, Marokko, Mauretanien, Nigeria, Oman, Palästinensische sülvstregeerte Rebeden, Saudi-Arabien, Sudan, Syrien, Tansania, Tschad, Tunesien, Törkie, Vereenigte Araabsche Emiraten un annere Länner
Sprecher	bi 240 Mio. as Mudderspraak, 50 Mio. as tweete Spraak
Klassifikatschoon	Afroasiaatsche Spraken Semitische Spraken Westsemitsche Spraken Araabsche Spraak Araabsche Spraak
Offitschell Status
Amtsspraak in	Ägypten, Algerien, Bahrain, Dschibuti, Irak, Israel, Jemen, Jordanien, Komoren, Katar, Kuwait, Libanon, Libyen, Marokko, Mauretanien, Oman, Palästinensische sülvstregeerte Rebeden, Saudi-Arabien, Somalia, Sudan, Syrien, Tschad, Tunesien, Vereenigte Araabsche Emiraten, Westsahara
Spraakkoods
ISO 639-1	ar
ISO 639-2	ara
ISO 639-3	ara (un annere)

Disse Artikel is man blots en Stubben. Du kannst Wikipedia helpen un em verbetern.

Klassifikatschoon

Araabsch tellt to de zentraalsemietschen Spraken. De Sprakforscher sünd sik noch nich eenig, wat de beste Klassifikatschoon vun de semietsche Spraken is.^[1] Wannel un Innovatschonen, de sik ook in’t Araabsche finnnt, vun dat Oorsemietsch to dat Zentraalsemietsch sünd:

1. De Wannel vun de Stativform mit Suffix (jalas-) to en verleden Tied.
2. De Wannel vun dat Präteritum mit Präfix (yajlis-) to en Präsens .
3. Dat Wegfall vun Modus-/Aspektformen mit Präfix (t.B. en Präsens mit Reduplikatschoon in de Woordstamm, een Perfekt mit dat Infix -t- na den eersten Stammkonsonant, oder een Jussiv mit Akzentwessel) . Daar sünd ne’e Konjugatschoonsformen mit Präfixen för opkamen (t.B. -u för Indikativ, -a för Konjunktiv, keen Endsülv för Jussiv, -an oder -anna för Energetisch).
4. Dat interne Passiv.

Dat givt en paar Merkmalen, de dat klassische Araabsch mit de modernen araabschen Varietäten, un ook Inschriften op Saphaitsch deelt, de man nich in anner zentraalsemietsche Spraken to finnen sünd, ok nich in dat Dadanitsch un Taymanitisch Spraken uut de nöördliche Hedschas. Düsse Merkmalen beweist en gemeensamen Oorsprung dat Proto-Araabsch.^[2][3] Düsse Merkmalen vun Proto-Arabisch laat rekonstrueeren:^[4]

1. Negativpartikeln m * /mā/; lʾn */lā-ʾan/ → Klassisch Arabisch lan
2. mafʿūl G-Passiv Partizip
3. Vör- un Nahstellwöör un Adverben f, ʿn, ʿnd, ḥt, ʿkdy
4. en Konjunktiv in -a
5. t-Demonstrativa
6. Uutgliek vun de -at Allomorph
7. ʾn Koppler un Subordinater
8. Bruuk vun f- för Modalsätz
9. sülvständig Objektpronomen in (ʾ)y
10. Sporen vun Nunatschoon

Annersieds stast een paar araabsche Varietäten dichtr bi anner semietsche Spraken un hebbt Merkmalen behollen, de nich sik in dat Klassische Arabisch finnt, wat wiest, dat disse Varietäten nich ut dat Klassische Arabisch ranwussen sünd.^[5][6]

Literatuur

• Ahmad Al-Jallad: A Manual of the Historical Grammar of Arabic, Academia, 2020.
• As-Sabil: Languages Spoken by More Than 10 Million People, Scribd, 2016.
• Mary Catherine Bateson: Arabic Language Handbook, Georgetown University Press, 2003.
• Daniel Birnstiel: Chapter 15: Classical Arabic, in: John Huehnergard / Na'ama Pat-El (eds.), The Semitic Languages, Routledge, 2nd ed., 2019.
• Olivier Durand / Angela D. Langone / Giuliano Mion: Corso di Arabo Contemporaneo. Lingua Standard, Hoepli, Milan 2010.
• Edgar A. Gregersen: Language in Africa, CRC Press, 1977.
• George Grigore: L'arabe parlé à Mardin. Monographie d'un parler arabe périphérique, Editura Universitatii din Bucuresti, Bucharest 2007.
• Sami A. Hanna / Naguib Greis: Writing Arabic: A Linguistic Approach, from Sounds to Script, Brill Archive, 1972.
• John A. Haywood / H. M. Nahmad: A New Arabic Grammar, Lund Humphries, London 1965.
• Robert Hetzron: The Semitic Languages, Taylor & Francis, 1997.
• Clive Holes: Modern Arabic: Structures, Functions, and Varieties, Georgetown University Press, 2004.
• Robert Irwin: For Lust of Knowing, Allen Lane, London 2006.
• Robert B. Kaplan / Richard B. Baldauf: Language Planning and Policy in Africa, Multilingual Matters, 2007.
• Alan S. Kaye: The Hamzat al-Waṣl in Contemporary Modern Standard Arabic, in: Journal of the American Oriental Society, vol. 111/3, 1991, pp. 572–574.
• Katrin Kirchhoff / Dimitra Vergyri: Cross-dialectal Data Sharing for Acoustic Modeling in Arabic Speech Recognition, in: Speech Communication, vol. 46/1, 2005, pp. 37–51.
• Edward William Lane: Arabic–English Lexicon, Asian Educational Services, New Delhi 1893 (2003 reprint).
• Edward Lipinski: Semitic Languages, Peeters, Leuven 1997.
• Giuliano Mion: La Lingua Araba, Carocci, Rome 2007.
• Michael Mumisa: Introducing Arabic, Goodword Books, 2003.
• S. Procházka: Arabic, in: Encyclopedia of Language and Linguistics, 2nd ed., 2006.
• Karin Christina Ryding / David Wilmsen (eds.): The Cambridge Handbook of Arabic Linguistics, Cambridge University Press, New York 2021.
• Francis Joseph Steingass: Arabic–English Dictionary, Asian Educational Services, 1993.
• Yasir Suleiman: Arabic, Self and Identity: A Study in Conflict and Displacement, Oxford University Press, 2011.
• Robin Thelwall: Arabic, in: Handbook of the International Phonetic Association: A Guide to the Use of the International Phonetic Alphabet, Cambridge University Press, Cambridge 2003.
• R. Traini: Vocabolario di Arabo, I.P.O., Rome 1961.
• Laura Veccia Vaglieri: Grammatica teorico-pratica della lingua araba, I.P.O., Rome.
• C. H. M. Versteegh: The Arabic Language, Edinburgh University Press, 2014.
• Janet Watson: The Phonology and Morphology of Arabic, Oxford University Press, New York 2002.
• Hans Wehr: Arabisches Wörterbuch für die Schriftsprache der Gegenwart: Arabisch–Deutsch, Harassowitz, 1952 (1985 reprint).
• John W. Wright: The New York Times Almanac 2002, Routledge, 2001.