33e Grammy Awards
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De 33e uitreiking van de jaarlijkse Grammy Awards vond plaats op 20 februari 1991 in de Radio City Music Hall in New York. De uitreiking werd gepresenteerd door komiek en acteur Garry Shandling en uitgezonden door CBS.
33e Grammy Awards (1991) | ||||
---|---|---|---|---|
Grammy Awards | ||||
Datum | 20 februari 1991 | |||
Locatie | Radio City Music Hall, New York | |||
Host | Garry Shandling | |||
Netwerk | CBS | |||
Vorige | Grammy Awards 1990 | |||
Volgende | Grammy Awards 1992 | |||
|
De grote winnaar was het album Back on the Block van Quincy Jones, die als producer, arrangeur en componist optrad. De meeste nummers werden gezongen door namen als Chaka Khan, Ray Charles, Siedah Garrett en Barry White. Opvallend aan de plaat was dat er een prominente plek was gegeven aan rap, waarmee het een van de eerste albums was waarop rap, R&B, jazz en pop werden gecombineerd. Die crossover was ook te zien aan het aantal categorieën waarin de verschillende nummers werden onderscheiden: ze wonnen in de belangrijkste pop-, rap-, jazz- en R&B-categorieën, alsmede enkele technische categorieën.
Jones zelf kreeg zes Grammy's, onder meer voor Album of the Year, Best Jazz Fusion Performance en Producer of the Year. Daarbovenop won het album nóg twee Grammy's; een voor technicus Bruce Swedien (Best Engineered Recording) en een voor Chaka Khan & Ray Charles in de categorie Best R&B Vocal Performance.
Na Jones waren rapper MC Hammer en dirigent Leonard Bernstein grote winnaars, met elk drie Grammy's.
Beste nieuwkomer was Mariah Carey die in 1990 was doorgebroken. Zij won tevens een Grammy voor Best Pop Vocal Performance voor Vision of Love.
In de klassieke categorieën gingen nogal wat prijzen naar mensen die inmiddels overleden waren. Vladimir Horowitz, overleden in 1989, won zijn 23e Grammy voor The Last Recording, terwijl de in 1990 gestorven Leonard Bernstein drie postume Grammy's kreeg. In de pop- en blues-categorieën werden nog meer postume Grammy's verdeeld: Roy Orbison won er een voor een live-versie van Oh Pretty Woman en de in 1990 overleden Stevie Ray Vaughan won als een van de Vaughan Brothers twee blues-Grammy's.
Er waren ook weer de haast gebruikelijke incidentjes. Public Enemy was voor het derde jaar genomineerd in de rap-categorie, en verloor voor het derde jaar. Dit keer van een nummer van het genoemde Back on the Blok album. Public Enemy was genomineerd met het album Fear of a Black Planet. Bob Dylan kreeg een Lifetime Achievement Grammy en omlijstte dat met het spelen van het nummer Masters of War uit 1963. Dat was een duidelijke verwijzing naar de Golfoorlog die op dat moment woedde, een thema dat tijdens de show angstvallig werd vermeden.
De oudste winnaar was de komiek George Burns, die op zijn 95e een Grammy kreeg in de categorie Best Spoken Word Recording.